sınırlar (Bitti)

☆geçmişte kalan gerçekler☆

Maç bitmeden zil çalmıştı ve sınıfa
Girmiştik.
Ben ayağım burkulduğu için üstümü değiştirememiştim.
sınıfa bile Elif sayesinde çıkmıştım.
Sadece bir an önce okulun bitmesini istiyordum.
Eve gittiğimde artık Emre'ye herşeyin cevabını sorucaktım.
Çünkü artık dayanamıyordum.
Okuldan çıkmama Eren ve Elif yardım etti.
Eren ortalıkta yotku tuhaf olan Enes'de yoktu.
Eve geldiğimizde kaan odama çıkmama yardımcı oldu.
Leyla abla evde yoktu babam da işteydi.
Kaan'da bir işi olduğunu söyleyip evden çıktı.
Tam zamanıydı Emre'yi aradım.

"Gece?"

"Seninle konuşmak istiyorum."

"Tamam?"

"Böyle olmaz yüz yüze konuşalım beni gelip alır mısın?"

"O ayakla hayatta evden çıkamazsın! Bekle ben geliyorum."

"Saçmalam-"

Telefonu yüzüme kapattı!
Yaklaşık yarım saat sonra penceremden bir se geldiğinde zorla da olsa yerimden kalktım.
Bu manyak pencereme kadar tırmanmış olamazdı!
Tırmanmış...
Cama elini koydu.
Göz devirdim.
"Açmıyorum! "

Duymasam da küfür ettiğini görebiliyordum
En sonunda pencereyi açtım.
"Noldu?"

"Artık bana her şeyi anlatmanı istiyorum!"

"Herşeyi derken?"

"Baranla kuzen olduğunu bana neden söylemediğinden başlayabilirsin mesela!"

"Baran'la kuzen olduğumu sana söylemedim çünkü baran'ı dokuz yıldır görmedim!"

"Ne?"

"Baran'nın ailesi de bizimki gibiydi Baran küçükken ailesi öldü. Baran da yetimhaneye gönderildi."

"Neden sizinle kalmadı?"

"Bunun nedeni Baran'nın Babasının Annemi öldürmesi..."

Emre ilk kez annesinden bahsetmişti.
Yeşil gözleri bir çok duyguyu aynı anda yaşıyordu.

"Babası hapishanede. Annesi de baran evdeyken intihar etmiş."
Baranın sosyopat olması normaldi...
Babası ne yaparsa yapsın Baran masum bir çocuktu...

"Peki annen...neden?"

Konuşamıyordum gerçeklerin bu kadar ağır olmasını beklemiyordum...

"çünkü ona aşıktı..."
Annesi hakkında daha fazla konuşmak istemediğini anladım.
Yatağımın üzerine oturdum elim ayağım titriyordu.

"Baran elif'e ne yaptı?"

"Elif'e ne mi yaptı?"
Kafa salladım.
"Bunu söyleyemem Elif sana açıklarsa açıklar. "
Kafa salladım bu mafya işeri ne kadar boktandı lan böyle!

"Peki Enes? Onu neden sevmiyorsunuz?"

"Biz Enes!le önceden yakın arkadaştık. O zaman Eren kadar yakındı bana. Eytim kampında tanışmıştık ve arkadaş olmuştuk.
Sonra kampa Baran geldi."

"Evet Elif baran ve enes'in önceden arkadaş olduklarını söylemişti."

"Ben Baran'nı ilk kez o eytim kampında görmüştüm. Enes'e ne kadar söylesem de beni dinlemedi ve Baran'la arkadaş oldu.
Kampta zaten kimse Baran'ı sevmiyordu."

"Sonra?. "

"Enes'in evlatlık olduğunu biliyor muydun?"
Olumsuz anlamda kafa salladım.
"Enes gerçek ailesini hiç bilmiyordu.
Bilmek te istemiyordu hala öyle mi bilmiyorum.
Bi gün bunlar ufak birşey yüzünden kavga ettiler.
Baran bütün kampın içinde Enes'e ben de senin Anne ve baban olsam seni yetimhaneye bırkaıp kaçardım dedi."

"Neden kavga etmişlerdi?"

"Enes Baran'nın Annesinin fotoğrafını bulmuş. Daha sonra da barana vermek yerine saklamış nedenini bilmiyorum. Baran da bunu öğrenince Fotoğrafı istemiş.
Ama enes vermemiş"

Herşey çok karışık geliyordu kalbim sıkışmaya başladı.
"Enes Baranla önceden arkadaş olduğu için mi ondan nefret ediyorsunuz?"

"Hayır Gece bu çok karışık. Elif anlatmak isterse sana anlatır ama bundan fazlasını anlatamam.  Tamam mı?"

"Tamam.."
"Anlattığın için teşekür ederim."

"Gece?"

"Efendim?"

Emre cebinden bi fotoğraf çıkarttı.
Siyah saçlı esmer güzel bir kadın vardı.
Kağıdı bana uzattı.

"Baran'nın Annesi,sanırım artık bende kalmasına gerek yok."

Baran neler çekmişti öyle?
Şimdi herkes onu kötü biliyordu ama o haketmediği şeyler yaşayan bir çocuktu sadece.
Bana takıntılıydi evet.
ama eren kolumu sıktığında bile sinirlenen birisi bana nasıl bi zarar verebilirdi?
Şu an nerdeydi?
Emre geldiği gibi geri gitmişti.
Başım ağrıyordu.
Ya ben çok iyimser düşünüyordum.
Ya da Emre çok üstü kapalı anlatmıştı...
En iyi şey bunları Baran ile konuşmaktı.
Geriye tek bir konu kalıyordu.
EEmre neden kaan'ı sevmiyordu?