sınırlar (Bitti)

☆ketçaplı makarna☆

"Peki o?"

Kadın kafasıyla Enesi gösterdi.
"Onun benimle ilgisi yok. O Baranın arkadaşı."

"Anlayamıyorum..."

"Ilk başlarda aklını kaçıracak gibi olursun,sonra bir süre uyuyamazsın, sonra birkaç kez intihar girişimi, ardından herşey biter. Bütün acılar. Çünkü hiçbirşey hissetmemeye başlarsın."
"Alışırsın."

"Sevicek en son insanı sevmişim..."

"Ve biliyor musun? O küçük çocukta aynı benim gibi olucak."
"Çünkü bu adamın bütün çocuklarının sonu aynı olur. Hiç şaşmaz."
"Aklın varsa çocuğu da alıp gidersin."

"Hayır bir yere gitmem."

"Ya öyle mi?"
"Bak sana ne göstericem."

Hızla koltuktan kalktım ve salondan çıktım.
Arkamdan geldiklerini biliyordum.
Hızla merdivenlerden çıktım ve siyah kapılı odanın önünde durdum.
Açmaya çalıştım fakat kilitliydi.
Omuzumla kapıya vurduğımda kırılmıştı bile.
Hızla içeri girdim.

Siyah ağırlıklı oda bıraktığım gibi duruyordu.
Burda çok fazla anım vardı...

Banyoya gittim ve kapıyı açtım.
Küveti gösterdim.
"Benim Annem." Derin bir nefes verdim."burda kendini öldürdü."

Kapının girişini gösterdim.
"Ben tam burdaydım!"
"Heryer kan içindeydi!"

Odanın kapısı hızla çarpıp çıktım.
Sanki o zamana geri dönmüş o duyguları tekrar hissediyordum...

Aşaya indim ve holde durdum.
"O aşık olduğun adam tam orda Emre'nin annesini öldürdü!"
"O kadın benim gözlerimin içine bakarak öldü!"
"VE BEN BUNLARI YAŞARKEN SADECE DOKUZ YAŞINDAYDIM!"
"Senin kızından sadece bir yaş büyük."

Aynı hızda mutfağa gittim.
"Annem burayı çok severdi ama yemekte yapamazdı. Beni mutlu etmek için yaptığı tek şey Sade ketçaplı Makarnaydı!"
"Söylesene bana benim annem şimdi nerde?"
"Ben neden bu haldeyim?!"

"Baran."

"Senin kızın da aynı olucak! Onu burdan götürmen gerek!"

"Baran dur artık."

Elimi sertçe tezgaha vurdum.
"Sırf annem üzülmesin diye ben o birbirine yapışmış ketçaplı makarnanın hepsini yiyordum lan!"

"Baran yeter-"

"Evet bence de artık Yeter!"

"Tamam..."

"Nefes alamıyorum ben artık tamam mı?.
Bem hep korkardım. Acaba bir gün bana yüklediğiniz önca yükün altında kalırım diye. Benim elimden tutucak kimsem yok!"
"Işığın sonu da aynı olmasın!"

"Zaten aynı olmayacak. Baran. Bunları yaşadığın için ö-"

"Artık çok geç. On üç yıl önce nerdeydin?"
İstemsizce gözlerimden taşan yaşları umursamadan mutfaktan çıktığımda karşımdaki kişiye baktım.

Okan.
Donup kalmış beni izliyordu.
"Ne işin var burda?"

Kafayı bulmuştu...
Yanından geçip gittim.
Yanımıza gelen Kaan'a ve ışığa baktım.
Okan dönüp küçük kıza baktığında kız korkuyla Kaan'nın arkasına saklandı.

"Özellikle de onan uzak tutun."

.