sınırlar (Bitti)

☆Destek☆

Kapı çaldığında olduğum yerden fırladım.
Baran gelmişti.
İçeri girdi ve kapıyı kapadı.
Omzuna yumruk attım ve sinirle konuştum.
"Aptal!"

"Tedavi olucam."

"Sen tam b- ne?"
"Ciddi misin?

"Evet."
sevinçle gülümsedim.
Oturduk.
Akşam olunca Enes beni eve bırakmıştı.

Evin her yerinde Kaan'ı aradım fakat bulamadım.
En sonunda babamın odasına girdiğimde yatağın kenarına oturmuş hıçkırarak ağlayan bir kaan görmeyi beklemiyordum.

"Ne oluyor?"

Kaan ayağa kalktı ve gözünü sildi.
"Birşey yok."

"Bari sen yalan söyleme Kaan."

"Gece birşey yok."

"Kaan."

"Gece. Birşey. Yok."

"Söyle!"

"Beni rahat bırak!"

"Hayır! Söylemeden bırakmam. Bak babam başımızda değil. Bizim ikimizden başka sadece o var ve biz gelmiş saçma bi konu için kavga ediyoruz!"

"Baban öldü!"

Kaam.
Gece sadece yüzüme bakakalmıştı.
Daha sonra gözlerinin dolduğunu gördüm.
"Şaka..."

"Hayır."

"Gerçek değil."
Yanaklarından yaşlar süzülürken kafasını sallayarak inkar ediyordu.
Kaçmak için kapıya yöneldi fakat onu tuttum ve sımsıkı sarıldım.
Ağlamamaya çalışıyordum fakat çok zordu.

Gece kollarımda çırpınırken yapabildiğim tek şey onu tutmaktı.
"Hayır!"
Çığlıkları bütün odayı doldururken gözlerimi sımsıkı kapadım.

"Kaan bu yılmaz bey."

"O kim anne?"

"O artık senin baban."

"Ama benim babam-"

"Meraba evlat."

"Sen benim babam değilsin."

"Evet. Baban değilim Kaan. Ama istersen arkadaş olabiliriz."

"Hayır."

"Tamam. Ne zaman istersen o zaman."

....

"Kaan."

"Hıı..."

"Bu gün Ece geliyor. Hadi."

"Gelmesini istemiyorum."

"Neden?"

"İşte."

"Meraba kaan."
"Gece. Biliyorum onun gelmesini istemiyorsun ama bence bir şans ver."
"EEminm iyi anlaşıcaksınız."

"Nerden biliyorsun?"

"Çünkü çok benziyorsunuz."

...

"Kaan."

"Efendim?"

"Evlat. Geceye göz kulak olmanı istiyorum."

"Neden?"

"Sizin ikinizden başka kimseniz yok."

"Ama sen.-"

"Boşver beni. Ben yaşlı bir adamım çocuk. Gece'nin işlerine yetişmek zor."

"Tamam."

....

Geceyi sakinleştirmek zordu.
Telefonunu aldım ve her ne kadar istemesemde diğerlerini aradım.

Yarım saat sonra odasına kapanmış ağlayan Geceyi çıkarmak için baran elif ve Enes gelmişti.

"Gece?"(Elif)

"Git!"

"Bak hepimiz burdayız çık hadi."(Enes)

"Çıkmazsan kapıyı kırıcam"(Baran)

"Hadi Gece."(kaan)

"Bi dakika."(Enes.)

Diğerleri susar ve Enes kapıya yaklaşır.
"Bak. Biliyorum yalnız kalmak istiyorsun. Herşeyden ve herkesten nefret ediyorsun.
Haketmediğin acılar yaşadın. Yürümen gereken yolları koşarak geçtin. Ama buraya gelip seni teselli edemem. Çünkü şu an kimse seni anlayamaz.
Ama hayat böyle. Herşey boka sarar ve yapabileceğin tek şey bu durumdan en hızlı şekilde çıkmak olur. Ve şunu bilmeni istiyorum. Bu konuda senin kadar güçlü değilim. Sana birşey olursa kendimi asla affetmem. Ben benzer şeyleri yaşadığımda yanımda Barandan başka kimse yoktu. Oda olmasa boka batardım. Ama şimdi senin yanında kafadan dört kişi var."
"Tamam mı?"

"Beş kişi."

Herkes kafasını kendilerine doğru gelen iki kişiye çevirir.
"Ne...."

.