နှလုံးသားကို အရင်းတည်၍ ချစ်ခဲ့ရပါသော ကိုကို

Chapter 11(Unicode)

ရုတ်တရက် နောက်ကနေ နှောင်းရိပ်လက် စောင့်ဆွဲခြင်းခံရပြီး

'အခုလို မင်းလေးအသက်ကယ်ပေးတဲ့ အတွက် ကိုယ့်ကို ကျေးဇူးမတင်သင့်ဘူးလား အကောင်ပေါက်...'

'ဗျာ...!!!!'

'ကိုယ့်ကို အခုလို ပြန်တွေ့တော့ အရမ်းလန့်သွားတာလား အကောင်ပေါက်..ကိုယ်က မင်းလေးသာ ကိုယ့်ကို တွေ့ရင် ပျော်မယ်ထင်နေတာ..ဟက်...မထင်ထားဘူးကွာ...'

'အ..ကို..ရှင်း...!!!!'

'ဟုတ်ပါတယ်..ကိုယ်ပါ...'

'ဘယ်..ဘယ်ကနေ..ဘယ်လို...'

'အာ..ကြည့်ရတာ ကိုယ့်ရဲ့ အကောင်ပေါက်လေးက ကိုယ့်ကိုတွေ့တာ လန့်နေသလိုဘဲ...ဘာလဲ ကိုယ်မသိအောင် တစ်ခုခု လုပ်ထားသေးလား...'

'ဟင့်...အင်း..မ..မလုပ် ထားပါဘူး..'

'ဟား...ကောင်းပါပြီ...ကိုယ်က ဒီတိုင်း နောက်လိုက်တာကို တကယ်ကြောက်သွားတာဘဲ...ကြည့်ပါဦး..လက်ကလေးတွေတောင်တုန်လို့...'ဟုဆိုကာ နှောင်းရိပ်ရဲ့ လက်ကလေးတွေကို ရှင်းစက်က အသာအယာဆွဲယူကာ ကိုင်ထားပေးတော့..

'ဟို...အကို..ရှင်း...ရ..ရတယ်..ကျွန်တော် ...အဆင်ပြေတယ်...လက်လွှတ်ပေးပါ...'

'ဘာလဲ..အကောင်ပေါက်က သူများတွေ ကိုယ်တို့ကို ကြည့်နေမှာ ကြောက်လို့လား...'

'....'

'ကိုယ်..မေးနေတယ်လေ...အကောင်ပေါက်..!!!'

'ဟုတ်..ဟုတ်ပါတယ်...ကျွန်တော့်ရဲ့ လက်ကို လွှတ်ပေးပါတော့နော်..အကိုရှင်း...'

'လက်ကို လွှတ်စေချင်တယ်ပေါ့...'

'ဟုတ်ကဲ့ဗျ...'

'ကောင်းပြီ...ကိုယ်လက်လွှတ်ပေးမယ်...'

ရှင်းစက် လက်ကို လွှတ်ပေးလိုက်တော့ 'ကျေးဇူး..'ဟုဆိုကာ ရှင်းစက်ကို ကျောခိုင်းသွားဖို့ ပြင်နေတဲ့ နှောင်းရိပ်ကို ပုခုံးကနေ ဆွဲလှည့်ကာ..

'အကို..အွန့်..ဘာ...အွန့်....ဖယ်...'

ဘာလဲ..အခု အကိုရှင်းက ကျွန်တော့်ကို နမ်းလိုက်တာလား...လူမြင်ကွင်းကြီးမှာလေ...

ရှက်လိုက်တာ...

ဘာလို့ ကျွန်တော့်ကို နမ်းရတာလဲ...