Η καταστροφή

Που πάει το μωράκι?

Ένας μήνας αργότερα...
Γιάννης POV

"Έλα μωρό μου... Έλα Αρμονία μου... Σε παρακαλώ... Σε ικετεύω... Σταμάτα... Σταμάτα να κλαις..." Ακούω το Λενάκι να λέει κλαίγοντας στο μωρό καθώς μπαίνω βιαστικά μέσα στο σπίτι και την βλέπω να φοράει πιτζάμες να έχει πιάσει τα μαλλιά της σε μια πρόχειρη κοτσίδα ενώ πηγαίνει πάνω κάτω ταρακουνώντας την μικρή για να την κάνει να σταματήσει να κλαίει.

"Έλα Αρμονία μου... Έλα κορίτσι μου... Σε ικετεύω! Μην κλαις! Μην κλαις!" Της φωνάζει αυτή την φορά και αμέσως τρέχω κοντά τους.

"Λενάκι μου... Αγάπη μου... Τι έγινε?" Την ρωτάω αμέσως και γυρνάει και με κοιτάζει.

"Δεν μπορεί να σταματήσει να κλαίει! Κλαίει! Και δεν σταματάει!" Φωνάζει η μικρούλα μου και τότε η μικρή μας κόρη αρχίζει να κλαίει ακόμα πιο δυνατά και το ίδιο κάνει και το Λενάκι.

"Έλα... Έλα αγάπη μου... Δώσε μου εμένα την κορούλα μας να σε βοηθήσω." Της λέω και με κοιτάζει φρικαρισμενη.

"Όχι! Όχι! Εγώ είμαι η μαμά της! Εγώ θα την κάνω να σταματήσει να κλαίει!" Φωνάζει και νιώθω άσχημα.

"Έλα... Εντάξει αγάπη μου... Μην μου δώσεις την γλυκιά μας Αρμονία για να την κάνω να ηρεμήσει αλλά γιατί θέλω με την πάρω αγκαλιά. Έλα... Δώσε μου την κορούλα μου..." Της λέω και τότε το Λενάκι κοιτάζει το μωρό μας και μετά ξανά εμένα.

"Ε... Εντάξει... Αλλά... Αλλά... Θα μείνω μαζί σας." Λέει και της χαμογελάω.

"Εντάξει Λενάκι μου... Δώσε μου το μικρό μας κοριτσάκι." Της λέω και τότε αφήνει το μωρό μας στην αγκαλιά μου η οποία δεν έχει σταματήσει να κλαίει.

"Τι έγινε? Τι συνέβη μικρή μου καταστροφή? Γιατί κλαις? Τι έγινε? Θέλεις τον μπαμπά σου?" Την ρωτάω γλυκά όμως φυσικά και δεν σταματάει να κλαίει.

"Τι έγινε? Γιατί κλαίς? Έλα... Έλα αγάπη μου... Ηρέμησε... Ηρέμησε." Της λέω καθώς την χαιδεύω τρυφερά και γυρνάω και κοιτάζω το Λενάκι που είναι έτοιμο να πέσει κάτι.

"Λενάκι μου τι έγινε? Δεν έφαγες?" Την ρωτάω και γνέφει αρνητικά.

"Όχι... Όχι... Έφαγα... Έφαγα εχθές... Το βράδυ." Μου λέει και την κοιτάζω ειρωνικά.

"Λενάκι... Η ώρα είναι πέντε το απόγευμα. Πήγαινε να φας. Μέσα έχει φαγητό. Μαγείρεψα πριν φύγω. Πήγαινε να φας." Της λέω και γνέφει αρνητικά.

"Όχι... Όχι... Δεν... Δεν πεινάω." Λέει και ξαφνικά αρχίζει πάλι να κλαίει.

"Ούτε η Αρμονία μας πεινάει! Ούτε αυτή πίνει το γάλα της!" Λέει και πέφτει στο πάτωμα κλαίγοντας.