Η καταστροφή

"Φύγε"

Μανταλένα POV

Πάντα πίστευα ότι η ζωή μου θα ήταν... Απλή.

Ότι θα πήγαινα στο Πανεπιστήμιο.

Ότι θα το τελείωνα και θα έκανα μεταπτυχιακό.

Στην συνέχεια θα έβρισκα μια δουλειά... Θα ερωτευομουν... Θα παντρευόμουν... Θα έκανε ένα δύο παιδιά το πολύ...

Και θα ζουσα ήρεμα.

Χωρίς πολλά προβλήματα... Χωρίς φόβο...

Χωρίς πόνο...

Πριν λίγους μόλις μήνες έμαθα ότι ήμουν έγκυος.

Παράτησε τις σπουδές μου... Παντρεύτηκα και γέννησα την αγαπημένη μου Αρμονία.

Με δηλητηρίασαν... Μου έκαναν ψυχολογικό πόλεμο.. Μπλέχτηκα παρά την θέληση μου με την πορνογραφία... Πέρασα επιλόχεια καταθλιψη... Και μου πήραν το παιδί μου.

Απήγαγαν την κόρη μου.

Και αυτός είναι ο μεγαλύτερος πόνος που έχω νιώσει...

Όμως... Αυτός ο μεγάλος πόνος στο σύμπαν (Καταλίνα) δεν της φάνηκε αρκετός.

Έτσι... Η κολλητή μου η Βάλια... Πέθανε.

Δολοφονήθηκε...

Και... Και τώρα... Ο Γιάννης...

Ο Γιάννης μου...

Είναι υπερβολικά πολλές ώρες στο χειρουργείο.

Οι γιατροί δεν μας έχουν πει τίποτα.

Και... Και εγώ φοβάμαι.

Τι θα γίνει αν πάθει κάτι?

Πως θα ζήσω εγώ χωρίς εκείνον?

Πως θα ζήσω χωρίς τον βλάκα της καρδιά μου?

Χωρίς τον Γιάννη μου?

Και... Πως θα μεγαλώσω σωστά το παιδί μου αν πονάω τόσο πολύ?

Δεν... Δεν ξέρω... Δεν ξέρω τι να κάνω...

Δεν ξέρω τι να σκεφτώ...

Κάθομαι σε μια καρέκλα στην αίθουσα αναμονής του νοσοκομείου και κοιτάζω το κενό.

Δεν... Δεν θέλω να πάθει κάτι ο Γιάννης μου.

Τον αγαπάω.

Τον αγαπάω πολύ.

Δεν νομίζω να αγαπήσω ή να ερωτευτώ άλλον άνδρα όπως αγάπησα και ερωτευτηκα τον Γιάννη.

Και... Δεν... Δεν θέλω να τον χάσω.

Αλήθεια τον αγαπώ...