Η καταστροφή

Τελευταία συνάντηση

Χτυπάω το κουδουνι του σπιτιού της κυρίας Ευτέρπης ενώ κοιτάζω την γλυκιά μου κόρη και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα μου ανοίγει την πόρτα.

"Έφερες και το μωρό μωρή ανεπρόκοπη?" Με ρωτάει αμέσως επιθετικά.

"Δεν είχα που να την αφήσω. Ο πατέρας μου δουλευει οι φίλες μου έχουν πάει για ψώνια και η μαμά μου είναι κρυωμένη." Της απαντάω.

''Και αν τσακωθείτε με τον Γιάννη? Θα είναι το παιδί μέσα στην ένταση?" Με ρωτάει αμέσως κάπως ειρωνικά.

"Ο Γιάννης εδώ και πέντε μέρες είναι καθηλωμένος σε αναπηρική καρέκλα. Δεν έχω σκοπό και δεν πρόκεται να μαλώσω μαζί του." Απαντάω και αφήνει μια ανάσα.

"Καλά εντάξει πέρνα μέσα μην αρρωστήσει και το μωρό." Μου λέει και την κοιτάζω με απορία.

"Είναι Ιούλιος μήνας. Δεν κάνει κρύο. Πως θα κρυώσει το μωρό?" Της απαντάω και με κοιτάζει κάπως απαξιωτικά.

"Καλά καλά πέρνα μέσα και άσε το υφάκι μην σου πω καμιά κουβέντα." Της λέω και τελικά μπαίνω μέσα στο σπίτι μαζί με την γλυκιά μου Αρμονία.

"Το έχεις ταΐσει το παιδί? Το έχει πλυνει? Ασχολησαι καθόλου μαζί του ή μπα? Το μόνο που σκέφτεσαι είναι ο γιός μου ή ασχολείσαι και με το παιδί που και που?" Με ρωτάει ειρωνικά.

"Ναι... Δεν απαντάω σε τέτοια ανόητα ερωτήματα και πηγαίνω πάνω στον Γιάννη να του μιλήσω. Το μωρό μου είναι ταισμενο και καθαρό και σε δύο λεπτά το πολύ θα το έχει πάρει ο ύπνος." Της απαντάω προσβεβλημένη και συνεχίζει να με κοιτάζει με υφάκι.

"Πάω πάνω στον Γιάννη. Είναι στο δωμάτιο έτσι δεν είναι?" Την ρωτάω.

"Όχι πήγε σε ένα κλαμπ να χορέψουν σάμπα." Μου λέει και χωρίς να πω τίποτα άλλο και χωρίς να δώσω σημασία στο ηλίθιο σχόλιο της πάω πάνω στο δωμάτιο του Γιάννη.

Αισθάνομαι την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή.

Έχω... Έχω να δω τον Γιάννη πέντε μέρες.

Από την μέρα που ο Γιάννης με έδιωξε από το νοσοκομείο.

Κατάλαβα ότι δεν είχε... Και δεν έχει την κατάλληλη ψυχολογία για να μιλήσουμε ή για να με δει και το σεβάστηκα.

Δεν ήθελα να τον πιέσω ούτε να τον φέρω σε δύσκολη θέση.

Όλο αυτό που πέρασε και περνάει είναι πολύ επίπονο.

Και το να έχει και εμένα από πάνω δεν έχει κανένα απολύτως νόημα.

Δαγκώνω τα χείλη μου σφίγγω τις γροθιές μου και από μαζέψω όσο θάρρος μου έχει απομείνει χτυπάω την πόρτα του δωματίου του εκείνος μου δίνει την άδεια να μπω μέσα και μπαίνω μέσα στο δωμάτιο του και τον βλέπω να κάθεται λυπημένος στο κρεβάτι του.