Η καταστροφή

Η αποκάλυψη

Μερικές μέρες αργότερα...

"Είσαι καλά? Μήπως χρειάζεσαι κάτι άλλο? Πείνας? Πονάει καθόλου η κοιλιά σου? Το κεφάλι σου?"  Με ρωτάει ο Γιάννης αγχωμένος και γυρνάω και τον κοιτάζω.

"Γιάννη. Πόσες φορές σου έχω πει ότι μισώ το να φέρεσαι λες και είμαι φτιαγμένη από πορσελάνη?" Τον ρωτάω κάπως θυμωμένη.

"Συγνώμη μωρό μου." Μου λέει και τον κοιτάζω με περιέργεια.

"Μωρό σου?" Τον ρωτάω και γελάει λιγάκι αμήχανα.

"Συγνώμη. Ξανά." Λέει ενώ νιώθω και εγώ αμήχανα.

"Έλα να ξαπλώσεις. Ο γιατρός είπε να ξαπλώνεις. Για αυτό ξάπλωσε. Ξαπλωτη." Μου λέει καθώς με βάζει να ξαπλώσω στο κρεβάτι μου.

"Έχω μάθημα σε μισή ώρα. Μου δίνεις τον υπολογιστή μου?" Τον ρωτάω.

"Εμ... Ο γιατρός είπε ότι δεν κάνει να βάζεις τον υπολογιστή στα πόδια μου και στην κοιλιά σου γιατί εκπέμπει ραδιενέργεια και στο μωράκι μας." Μου λέει και τον κοιτάζω σοβαρά.

"Γιάννη μου. Χαίρομαι που θελεις να φροντίσεις και εμένα... Και το παιδί μας... Αλλά... Διαβάζω όλη μου την ζωή για να γίνω γιατρός. Πέρασα στην ιατρική. Και δεν έχω σκοπό να χάσω την χρόνια μου. Είδη ξέρω ότι θα χάσω την χρόνια του χρόνου. Αλλά δεν έχω σκοπό να χάσω και αυτή." Του ξεκαθαρίζω.

"Εντάξει... Κοίτα... Θα γεννήσεις Μάιο... Όποτε η δεύτερη εξεταστική έχει χαθεί. Και... Στο τρίτο εξάμηνο το μωρό μας θα είναι πέντε μηνών. Άρα θα μπορούμε να το βάλουμε σε έναν βρεφονηπιακό... Ή να το προσέχει η μαμά μου ή η κυρία Σουλτάνα. Αλλά... Μέχρι να τελειώσεις την σχολή σου... Σε τουλάχιστον έξι χρόνια... Το παιδί... Θέλει να είσαι κοντά του... Και η σχολή σου έχει πολύ διάβασμα... Και μετά θα πρέπει να φύγεις για να κάνεις και το αγροτικό σου... Αλλά το παιδί μέχρι τότε... Θα πηγαίνει σχολείο..." Μου λέει και τον κοιτάζω απογοητευμένη.

"Δηλαδή μου λες... Ότι για να γίνω μια καλή και σωστή μητέρα... Θα πρέπει να παρατήσω την σχολή?" Τον ρωτάω.

"Όχι... Αλλά... Ναι βασικά για να πω την αλήθεια... Ίσως... Να πρέπει να ξεχάσεις την ιατρική." Μου λέει και αμέσως τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα.

"Δεν υπάρχει κάτι που σου αρέσει? Δεν θα ήθελες να σπουδάσεις βιολογία? Ή κάτι τέτοιο?" Με ρωτάει και γνέφω αρνητικά.

"Όχι. Πάντα ήθελα να γίνω γιατρός. Μόνο αυτό μου αρέσει. Πάντα ήθελα να γίνω αυτό και μόνο αυτό. Να γίνω γιατρός και να βοηθάω όποιον έχει ανάγκη." Του λέω ενώ πολλά δάκρυα κυλάνε στα μάγουλα μου και εκείνος με αγκαλιάζει.