Η καταστροφή

Σαν οικογένεια

Ένα μήνα αργότερα...
Γιάννης POV

"Μα μπαμπά δεν καταλαβαίνω." Αρχίζει να μου λέει ο μικρός μου Χάρης ενώ κάθεται με το έτσι θέλω στα πόδια μου.

"Αφού η Αρμονία έχει και εσένα... Και την μανούλα... Και τον Άγγελο και την Νικολέτα... Και έχει και εκείνο το αγόρι." Συνεχίζει να μου λέει και τον κοιτάζω έκπληκτος.

"Τι έχει η Αρμονία?" Τον ρωτάω αμέσως.

"Έχει και το μεγάλο δωμάτιο... Ήρθα και εγώ... Και της έφερα και σοκολάτα... Γιατί είναι όλη μέρα λυπημένη? Γιατί κλαίει όλη την ώρα?" Με ρωτάει εκείνος αγνοώντας την ερώτηση μου και αφήνω μια ανάσα.

"Χάρη μου... Η Αρμονία μας... Είναι πολύ λυπημένη γιατί η μανούλα της είναι πολύ σοβαρά άρρωστη. Τα έχουμε ξανά πει αυτά. Και δεν πρέπει να το λες αυτό στην αδελφή σου γιατί σστεναχωριέται." Του εξηγώ.

"Ναι αλλά πάλι δεν καταλαβαίνω. Γιατί κλαίει η αδελφή μου? Αφού και εγώ ήμουν πολύ άρρωστος αλλά εσύ και η μαμά δεν κλαίγατε." Μου λέει και καθαρίζω τον λαιμό μου.

Ναι.

Με την Βάσω όταν μάθαμε τι του συνέβαινε ήμασταν έτοιμοι να πεθάνουμε.

Ειδικά η Βάσω.

Αλλά όταν είδαμε ότι ο γλυκούλη μας ανταποκρίθηκε... Όπως και συνεχίζει να ανταποκρίνεται στην αγωγή του και θα γίνει καλά...

Ήταν από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου.

Από τις πιο ευτυχισμένες... Αλλά και από τις πιο λυτρωτικες.

Όμως... Ακόμα και τώρα... Δεν... Δεν μπορώ να είμαι ευτυχισμένος.

Η ευτυχία για εμένα μοιάζει... Μοιάζει σαν κάποιο άπιαστο όνειρο.

Αισθάνομαι ότι ποτέ δεν πρόκειται να είμαι ευτυχισμένος.

Τόσα χρόνια... Δεν τις είχα... Δεν τις είχα στην ζωή μου.

Δεν είχα ούτε την γλυκιά μου κορούλα...

Ούτε το Λενάκι μου.

Και φοβάμαι...  Φοβάμαι ότι δεν θα ξανά έχω ποτέ το Λενάκι μου.

Και... Και μπορώ... Μπορώ  συνεχίσω την ζωή μου... Γνωρίζοντας ότι εκείνη είναι ζωντανή... Και καλά... Και ευτυχισμένη.

Και... Και δεν με πείραζε που είχε σχεση με αυτόν τον χλεχλέ τον Ηλία.

Ήταν χαρούμενη.

Το Λενάκι μου ήταν χαρούμενο.

Και ήμουν και εγώ χαρούμενος με αυτό.