Η καταστροφή

Αγωνία

Μανταλένα POV

Ανοίγω κουρασμένη τα μάτια μου και βλέπω ότι είμαι ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι νοσοκομείου.

Αμέσως βάζω το χέρι μου στην κοιλιά μου και ανησυχώ για το μωράκι μου...

Κοιτάζω το χέρι μου και βλέπω να μου έχουν βάλει μια πεταλούδα.

Προσπαθώ να σηκωθώ όμως δεν μπορώ...

Με πονάει όλο μου το σώμα...

Τότε γυρνάω και βλέπω ένα μικρό κουμπάκι που ειδοποιείς τον γιατρό ή κάποια νοσοκόμα και το πατάω.

Μετά από λίγα δευτερόλεπτα βλέπω μια νοσοκόμα να μπαίνει μέσα όμως από πίσω της ακολουθούν τρέχοντας ο Γιάννης ο πατέρας μου η μάνα μου και ο Μάνος ο αδελφός μου και σπρώχνουν την νοσοκόμα και μπαίνουν μέσα.

"Τι έγινε? Λενάκι μου είσαι καλά?" Με ρωτάει αμέσως η μαμά μου.

"Το παιδάκι μας? Είναι καλά? Δεν πιστεύω να πονάει η κοιλίτσα σου!" Μου φωνάζει και ο Γιάννης.

"Σε ενόχλησε κάποιος γιατρός?" Ρωτάει αυστηρά και ο μπαμπάς μου.

"Λενάκι μου έλα να σου πω τι έγινε! Χώρισα!" Μου λέει και ο αδελφός μου και όλοι γυρνάμε και τον κοιτάζουμε.

"Ναι ξεχάστηκα. Ναι. Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή. Συγνώμη. Λενάκι μου είσαι καλά?" Με ρωτάει.

"Συγνώμη... Μπορείτε να φύγετε όλοι... Και να μείνει μόνο η νοσοκόμα για να μου πει τι στο καλό συμβαίνει με την υγεία μου... Ή ακόμα και το αν είναι καλά το μωρό μου?" Ρωτάω προσπαθώντας να μείνω ψύχραιμη.

"Μην ανησυχείτε. Μια χαρά είναι το μωράκι σας. Προς το παρόν τουλάχιστον. Με αυτή την οικογένεια που έχετε βέβαια δεν ξέρω κανα πόσο θα είναι καλά το μωρό στην συνέχεια αλλά εντάξει." Μου απαντάει η νοσοκόμα κοιτάζοντας δολοφονικά την οικογένεια μου.

Εγώ όμως ανακουφίζομαι που το μωράκι μου είναι καλά...

Και δεν το περίμενα.

"Τι υπονοείτε?" Ρωτάει αμέσως η μαμά μου παρεξηγημένη.

"Δεν επιτρέπεται να είστε εδώ αυτή την στιγμή. Η ασθενείς είναι πολύ αδύναμη. Μόνο ένας και αν θέλει εκείνη θα μπορεί να μείνει." Λέει αυστηρά η νοσοκόμα.

"Εγώ Μανταλένα μου θα μείνω! Ο μπαμπάκας σου!" Φωνάζει αμέσως ο μπαμπάς μου.

"Τι λες καλέ? Εγώ η μανούλα σου θα μείνω!" Φωνάζει και η μαμά μου.