Η καταστροφή

Σούπερ Μαμά

Θυμάμαι πέρσι τέτοια εποχή έλεγα πως ήταν η χειρότερη χρόνια της ζωής μου.

Είχα τις Πανελλαδικές εξετάσεις για την εισαγωγή στα πανεπιστήμια και είχα τόσο μα τόσο άγχος.

Θεωρούσα ότι είναι κάτι τραγικό.

Το πιο σημαντικό γεγονός στην ζωή μου.

Έλεγα άντε να τελειώσω να έρθει η επόμενη χρονιά να πάω σε κλαμπ επιτέλους... Σε πολλά πάρτι... Να πηγαίνω βόλτες... Να κοιμάμαι τα Σαββατοκύριακα και μετά τις 8 το πρωί...

Αλλά... Αλλά όχι...

Η ζωή... Βασικά Καταλίνα την λένε...

Είχε αλλά σχέδια για εμένα.

Έμεινα έγκυος στα δεκαοχτώ μου και αποφάσισα να κρατήσω αυτό το παιδί.

Δεν ήξερα τι θα γίνει μετά... Αν τα μπορέσω για γίνω μητέρα για αυτό το παιδί.

Αν θα μπορούσα να του προσφέρω το οτιδήποτε.

Ξεπέρασα τον φόβο μου για την εγκυμοσύνη... Την γεννά... Και τελικά έγινα μαμά ενός πανέμορφου μικρού κοριτσιού.

Της μικρής μου Αρμονίας.

Και... Από την στιγμή που την κράτησα στην αγκαλιά του τρία πράγματα ήθελα μόνο για εκείνη...

Να γίνει ένας καλός άνθρωπος.

Να είναι πάντα ευτυχισμένη με ότι κάνει εκείνη ευτυχισμένη.

Και να είναι πάντα υγιείς και ασφαλείς.

Αυτά ήθελα μόνο.

Δεν με νοιάζει να βγει όμορφη έξυπνη ή ταλαντούχα.

Το μόνο που με ένοιαζε ήταν αυτά τα τρία.

Να είναι καλή... Ευτυχισμένη και υγιέστατη.

Και... Και τώρα...

Κάποιος την πήρε.

Την πήρε από την κούνια της για να της κάνει κακό...

Εγώ... Εγώ... Είμαι η μαμά της.

Είμαι η μητέρα της.

Και ενώ... Δεν ξέρω πως να είμαι μαμά...

Νομίζω...

Ότι επιτέλους κατάλαβα πως είναι να νιώθεις μαμά.

Να νιώθεις δηλαδή ότι είσαι έτοιμη να κατασπαράξεις όποιον πάει να βλάψει το παιδί σου.

Να είσαι έτοιμη να πεθάνεις για να είναι καλά το παιδί σου.

Το να θεωρείς ισάξια μια τρίχα από τα μαλλάκια του παιδιου με την ίδια σου την ζωή.