Η καταστροφή

Ταξιδάκι

Γιάννης POV
Δώδεκα χρόνια πριν...

"Μπαμπά!" Ακούω την Αρμονία μου να φωνάζει ενθουσιασμένη και πριν το καταλάβω σκαρφαλώνει πάνω στο καροτσάκι μου και με αγκαλιάζει.

"Αγάπη μου! Μωρό μου! Αρμονία μου! Πόσο μου έλειψες! Καρδιά μου! Συννεφάκι μου!" Αρχίζω να της λέω έτοιμος να βάλω τα κλάματα από συγκίνηση.

"Και και εμένα μου έλειψες μπαμπά! Μη φύγεις ξανά! Μη φύγεις ποτέ ξανά!" Μου λέει λυπημένη και πειράζω τα μεγάλα μαγουλάκια της.

"Μα μωρό μου ξέρουμε και οι δύο μας ότι δεν γίνεται να μείνω εδώ για πολύ καιρό. Εσύ είσαι μια πριγκίπισσα. Που για να είναι ασφαλείς ο μπαμπάς της... Ο βασιλείας δεν πρέπει να είναι κοντά της αλλά μακριά. Για να νικήσει τον κακό μάγο. Εμείς είμαστε ένα διαφορετικό παραμύθι." Της λέω και με κοιτάζει έντονα με αυτά τα μεγάλα και ζωηρά πολύχρωμα ματάκια της που κάθε φορά με κάνουν να σκαλωνω.

"Πότε θα νικήσεις τον κακό μάγο? Δεν μου αρέσει που δεν είμαστε κοντά." Μου λέει και τότε μενω και την κοιτάζω έκπληκτος.

Είπε το ρο...

Έμαθε να λέει και το ρο...

"Αρμονία μου? Πότε έμαθες να λες όλα τα γράμματα?" Την ρωτάω και τότε ακούω την Λένα να με πλησιάζει γελώντας.

"Εδώ και μια εβδομάδα. Αφού άλλη δουλειά δεν κάνω. Είμαι συνέχεια με το παιδί και ακούμε τραγουδάκια... Λέμε παραμυθια και την βάζω να μιλάει. Να το δεις που την επόμενη φορά που θα έρθεις θα ξέρει και να μετράει πάνω από το δέκα." Μου λέει και κοιτάζω την κόρη μου περήφανος.

"Μπράβο σου αγάπη μου! Είσαι υπέροχη! Είσαι πολυ έξυπνη!" Της λέω και χαμογελάει.

"Άρα θα νικήσω εγώ τον κακό μάγο?" Με ρωτάει αθώα και γελώντας την σφίγγω στην αγκαλιά μου.

"Είσαι τόσο αθώα γαμώτο..." Της λέω και νιώθω μια καρπαζιά να προσγειώνεται στον αυχένα μου.

"Αουτς! Λενάκι? Τι ήταν αυτό?" Την ρωτάω αμέσως ενώ η μικρή γελάει.

Αχ αυτή η μικρή τσουπρα.

"Μην βρίζεις μπροστά στο παιδί. Θα μεγαλώσει και θα μιλάει σαν νταλικέρης." Με μαλώνει και η Αρμονία γελάει ξανά.

"Ο μπαμπάς τρώει παντόφλα από την μαμά." Με κοροιδευει η μικρή και κοιτάζω παρεξηγημένος μια εκείνη και μετά το Λενάκι.

"Έχετε στήσει εσείς οι δύο κόμμα?" Ρωτάω και το Λενάκι παίρνει στην αγκαλιά της την μικρή μας καταστροφή.