Η καταστροφή

Οικογενειακές ιστορίες

Μανταλένα POV

"Σας ευχαριστώ πολύ." Λέω στους μάστορες καθώς φεύγουν από το σπίτι μου.

"Να στε καλά. Καλή σας μέρα." Μου λέει ένας εξ αυτών.

"Γεια σας." Τους λέω και τελικά φευγουν.

"Ρε Λενάκι είσαι μήπως λιγάκι υπερβολική?" Με ρωτάει ο Γιάννης και τον κοιτάζω με απορία.

"Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς." Του απαντάω.

"Έβαλες κάγκελα σε όλα τα παράθυρα. Έκλεισες τα μπαλκόνια. Έβαλες κάμερες σε όλο το σπίτι. Και άλλαξες τις πόρτες με πόρτες ασφάλειας." Μου απαντάει.

"Εσύ και τα δίδυμα θα φύγετε. Και ο Ηλίας σε δύο εβδομάδες πρέπει να φύγει για την Αμερική επειδή γεννάει η αδελφή του. Και πηγαίνει αρκετά συχνά στην Αμερική για την ακρίβεια γιατί εκεί είναι η οικογένεια του. Όπως καταλαβαίνεις μενω πολύ συχνά μόνη μου με το παιδί. Πρέπει να είμαι εκατό τις εκατό σίγουρη ότι θα είναι ασφαλείς." Του εξηγώ.

"Και τώρα πες μου. Καλύτερος φύλακας θα είναι ένα ντόμπερμαν ή ένα γερμανικό ποιμενικό? Μήπως βασικά να πάρω και καμιά χήνα?" Τον ρωτάω και αφήνει μια ανάσα.

"Λενάκι μου όλα αυτά είναι περιττά. Θα φύγω. Άρα η κόρη μας θα είναι ασφαλείς." Μου απαντάει όμως δεν νιώθω καλύτερα η μεγαλύτερη ασφάλεια.

"Κάποιοι προσπάθησαν να βιάσουν το παιδί μας Γιάννη. Την Αρμονία μας. Και εκείνη... Είναι πολύ ευαίσθητη. Και εύθραυστη. Δεν μπορεί να το διαχειριστεί όλο αυτό. Και σίγουρα δεν θα αισθάνεται ασφαλείς. Επίσης εγώ δεν εμπιστεύομαι κανέναν. Όσο η Αρμονία μας ζει σε αυτό το σπίτι... Όσο αυτοί οι άνθρωποι είναι έξω ελεύθεροι... Θα αισθάνομαι ότι το παιδί μου κινδυνεύει. Τόσα χρόνια δεν το έκανα αλλά τώρα για ένα χρονικό διάστημα θα χρειαστεί να την κλείσω μέσα στο σπίτι για να είμαι σίγουρη για την ασφάλεια της." Του λέω και αφήνει μια ανάσα.

"Θα τους πιάσουν Λενάκι μου. Μην ανησυχείς. Είναι θέμα χρόνου. Ειδικά μετά από αυτό που έκαναν στο παιδί μας. Θα πάει η Αρμονία μας στην αστυνομία... Μαζί με όποιον την βοήθησε... Θα δώσουν κατάθεση... Θα τους πιάσουν... Αυτοί θα πουν ποιος τους έβαλε και όλα θα τελειώσουν. Μην φοβάσαι. Η Αρμονία μας... Θα είναι ασφαλείς." Μου λέει για να με κάνει να χαλαρώσω όμως φυσικά και δεν το πετυχαίνει.

Εδώ ούτε ο ίδιο δεν το πιστεύει.

Και... Το μυαλό του είναι στον μικρό του Χάρη.