Η καταστροφή

Απόφαση

Μανταλένα POV

"Αρμονία! Αρμονία άνοιξε μου! Αρμονία!" Φωνάζω κοπανώντας την πόρτα του σπιτιού μου αφού η πόρτα είναι κλειδωμένη από μέσα και είναι να κλειδιά πάνω στην κλειδαριά.

Κάτι κακό έχει γίνει.

Κάτι κακό έχει συμβεί στο παιδί μου.

Ανάθεμα με που έβαλα αυτές τις γερές πόρτες και δεν μπορώ να σπάσω την πόρτα.

Όχι ότι πριν θα μπορούσα αλλά τέλος πάντων.

Ξαφνικά βλέπω την πόρτα να ανοίγει και όμως στην πόρτα δεν βλέπω το μικρό μου συννεφάκι αλλά... Αλλά τον Αλέξη.

"Γεια σου ομορφούλα." Μου λέει και τον κοιτάζω τρομαγμένη.

"Αλέξη? Τι... Τι κάνεις εσύ εδώ?" Τον ρωτάω και τότε αρπάζει το χέρι μου και με τραβάει μέσα στο σπίτι και κλείνει την πόρτα πίσω μου.

"Καλά είμαι. Μην ανησυχείς. Και εγώ καλά είμαι... Και ο φίλος μου ο Ηλίας καλά είναι... Και οι άνδρες μου και αυτοί καλά είναι... Η κόρη σου δεν είναι ιδιαίτερα καλά όμως εντάξει. Δεν πειράζει." Μου λέει και εκνευρίζομαι.

"Έτσι και αγγίξεις μια τρίχα από τα μαλλιά της σου το ορκίζομαι θα σε κάνω να υποφέρεις όσο δεν έχει υποφέρει κανένας άλλος άνθρωπος πάνω στην γη." Τον απειλώ και γελάει λιγάκι.

"Ναι. Σιγά πρόσεξε μην σπάσεις κανένα νύχι." Με κοροιδεύει και τον σπρώχνω για να πάω στον πάνω όροφο για να βρω την κόρη μου όμως εκείνος πιάνει κάπως βίαια το χέρι μου.

"Άσε με!" Του φωνάζω έξαλλη και τότε με τραβάει κοντά του.

"Να σου πω Λενάκι... Ηρέμησε λιγάκι γιατί δεν θα τελειώσουν τα πράγματα καλά. Ούτε για εσένα ούτε για... Την μικρή καταστροφή." Με απειλεί και τον κοιτάζω στα μάτια θυμωμένη.

"Που είναι η κόρη μου? Τι της έχεις κάνει?" Τον ρωτάω και εκείνος χαμογελάει.

"Ηρέμησε σου είπα. Προς το παρόν είναι καλά. Το μόνο δύο χαστούκια έχει φάει." Μου λέει και γίνομαι έξαλλη.

"Χτύπησες την κόρη μου? Πως τόλμησες παλιό μαλάκα!" Του φωνάζω και τότε εκείνος με σφίγγει πάνω του και μου κλείνει το στόμα.

"Σκασμός μικρή! Σε προειδοποιώ. Σκάσε αλλιώς θα σπάσω τα κόκκαλα της κόρης σου και δεν νομίζω να το θέλεις και όλας!" Μου φωνάζει και απλά τον κοιτάζω προσπαθώντας να μην του δαγκώσω το χέρι και αρχίσω να τον βρίζω.