Η καταστροφή

Her daddy

Μάνος POV
Μερικές εβδομάδες αργότερα...

"Χαίρομαι που τελικά η αδελφή σου κράτησε το παιδάκι της." Μου λέει η Ροζάννα καθώς ανεβαίνουμε την σκάλα του σπιτιού μου.

"Και εγώ. Αν τελικά έκανε έκτρωση θα το μετάνιωνε όλη της την ζωή. Είναι πολύ καλή κοπέλα. Και ευαίσθητη." Της λέω καθώς μπαίνουμε μέσα στο σπίτι.

"Αν δεν μου φέρεις τώρα το παγωτό θα σου σπάσω το κεφάλι παλιό ηλίθιε μαλάκα της κοινωνίας!" Ακούμε το Λενάκι να φωνάζει και πετάει ένα τετράδιο πάνω στον Γιάννη.

"Όντως. Φαίνεται πολύ ευαίσθητη." Σχολιάζει κάπως ειρωνικά η Ροζάννα.

"Είναι οι ορμόνες της εγκυμοσύνης της που την κάνουν έτσι." Απαντάω εγώ και το Λενάκι γυρνάει και με κοιτάζει.

"Αδελφέ μου... Θέλω παγωτό σοκολάτα..." Λέει κλαίγοντας και την πλησιάζω.

"Έλα τώρα μικρό... Όλα καλά." Της λέω αγκαλιάζοντας την.

"Δεν είναι όλα καλά μέχρι να μου φέρει το παγωτό!" Φωνάζει καθώς βγαίνει από την αγκαλιά μου.

"Καλά και εσύ Γιάννη... Πήγαινε φέρε της ένα παγωτό." Του λέει η Ροζάννα.

"Δεν γίνεται. Είναι Νοέμβριος. Είμαστε σε καραντίνα. Πόσες οι πιθανότητες να βρω παγωτό?" Ρωτάει απελπισμένος ο καημένος.

"Τράβα ψάξε. Σε κάποιο περίπτερο πήγαινε και θα βρεις." Του λέω εγώ.

"Καλά. Πάω." Λέει βγάζοντας το κινητό του.

"Τι κάνεις?" Τον ρωτάω εγώ με περιέργεια.

"Στέλνω μήνυμα." Λέει και τον μουτζωνω.

"Τράβα άνθρωπε μου και στείλε μετά." Του λέει η Ροζάννα.

"Καλά. Πάω." Λέει και τελικά φεύγει από το σπίτι.

"Κουράστηκα. Πάω στο δωμάτιο μου." Λέει τελικά η αδελφή μου καθώς σηκώνεται και πάει προς τα μέσα.

"Επίσης τελικά δεν θέλω παγωτό. Νοέμβρη μήνα..." Λέει και ακούω την Ροζάννα να γελάει.

"Ναι αυτή είναι η οικογένεια μου." Της λέω και τότε ανοίγει η πόρτα και μπαίνει μέσα η μαμά μου με τον πατέρα μου.

"Μανούσος πασά μου ήρθες? Αααα έφερες και την κοπέλα σου την όμορφη την Ροζάννα." Αρχίζει να λέει η μάνα μου.

"Μαμά η Ροζάννα δεν είναι κοπέλα μου." Της λέω κάπως αμήχανα.

"Γιαντα αγόρι μου? Όμορφη είναι κοπελιά!" Φωνάζει ο πατέρας μου.