Η καταστροφή

Ευτυχισμένη οικογένεια

Δεκαπέντε μέρες αργότερα...
Γιάννης POV

"Σε αγαπάω καρδιά μου.  Τι όμορφη κοπέλα που είσαι εσύ? Ε? Είσαι η πιο τέλεια κοπέλα που υπάρχει! Το πιο τέλειο μωρό! Σε αγαπάω! Σε αγαπάω τόσο μα τόσο πολύ! Είσαι υπέροχη! Είσαι τέλεια!" Ακούω το Λενάκι να λέει στην μικρή μας Αρμονία στην οποία έχει φορέσει ένα μικρό τζιν φορεματάκι σαν σαλοπέτα και από μέσα ένα μικρό ροζ μπλουζάκι.

"Θα πάμε βόλτα σήμερα αγάπη μου? Θα πάμε βόλτα κοκόνα μου? Ε? Θα πάμε στην νονά Σάντρα και στην νονά Πόπη? Θα πάμε αγάπη μου? Θα πάμε?" Συνεχίζει να την ρωτάει και το κοριτσάκι μας γελάει λιγάκι.

Αυτές τις δέκα μέρες όλα πάνε καλά.

Όλα πάνε τόσο τέλεια...

Το Λενάκι είναι καλά...

Είναι χαρούμενη επιτέλους.

Μπορεί να θρήνησε την κολλητή της φίλη την Βάλια... Και την πόνεσε το γεγονός ότι η φίλη της πέθανε...

Αλλά ξέρει...

Ξέρει πολύ καλά ότι η Βάλια αγαπούσε και ακόμα αγαπάει πολύ και την ίδια αλλά και την γλυκιά μας μπέμπα.

Και τώρα... Και οι δύο τους θα έχουν ένα  φύλακα άγγελο...

Την Βάλια μας...

Και το ίδιο σκέφτονται και η Πόπη και η Σάντρα.

Έτσι και αλλιώς... Αυτός είναι ο σωστός τρόπος σκέψης.

Η Βάλια από εκεί ψιλά θα μας κοιτάζει και θα είναι χαρούμενη...

Αρκεί όλοι μας να είμαστε χαρούμενοι.

Ειδικά όμως οι φίλες της και η μικρή μας Αρμονία.

Στο κάτω κάτω... Αυτές οι τέσσερις ήταν όλα όσα αγαπούσε.

Αυτές και ο πατέρας της...

Η μητέρα της Βάλιας... Σε αντίθεση με τον πατέρα της... Ήταν τυχερή. Και πέθανε πέρσι...

Όποτε... Δεν ζει τον πόνο που ζει τώρα ο πατέρας της Βάλιας...

Αυτός ο πόνος που τώρα... Κοιτάζοντας το Λενάκι μου χαρούμενο να ετοιμάζει την γλυκιά μας κόρη η οποία επίσης φαίνεται ευτυχισμένη... Δεν θα ήθελα ποτέ να μου ζήσω.

Και δεν θα τον ζήσω.

Δεν θα τον ζήσω ποτέ ξανά.

Είμαι σίγουρος.

Πλέον... Αποφάσισα να ζω και να αναπνέω μόνο για αυτές τις δύο τέλειες υπάρξεις.

Να μην με ενδιαφέρει τίποτα άλλο πέρα από αυτές τις δύο...