Μανταλένα POV
"Πάμε βόλτα αγάπη μου? Πάμε βόλτα?" Ρωτάω χαρούμενη την κορούλα μου σπρώχνοντας το καροτσάκι της ενώ εκείνη με κοιτάζει χαρούμενη κρατώντας στα χεράκια της το αρκουδάκι της τον Μίμο.
"Θα πάμε στον παππού και στην γιαγιά? Θα πάμε αγάπη μου?" Της ρωτάω και γελάει.
Είναι τόσο όμορφη.
Έχει τόσο όμορφο γέλιο...
Την λατρεύω.
Την αγαπάω.
Είναι η ζωή μου αυτό το μωρό.
"Λενάκι?" Ακούω ξαφνικά έκπληκτη την φωνή του κάτι σαν πρώην μου του Πάνου να με φωνάζει και τότε σηκώνω το βλέμμα μου και τον κοιτάζω.
"Πάνο?" Τον ρωτάω και εκείνος με πλησιάζει.
"Είναι αλήθεια τελικά?" Με ρωτάει και τον κοιτάζω χωρίς να καταλαβαίνω.
"Τι είναι τελικά αλήθεια?" Τον ρωτάω και εκείνος έρχεται δίπλα μου και κοιτάζει την μικρή μου Αρμονία.
"Έκανες μωρό τελικά?" Με ρωτάει και γελάω λιγάκι.
"Ναι πριν ενάμιση μήνα γέννησα την αγαπημένη μου κορούλα." Απαντάω και εκείνος κοιτάζει ξανά το μωρό.
"Γιατί?" Με ρωτάει και τον κοιτάζω με απορία.
"Τι γιατί? Επειδή έμεινα έγκυος." Του εξηγώ και με κοιτάζει κάπως αγχωμένος.
"Και? Είναι... Αυτού που όλοι λένε ότι είναι?" Με ρωτάει και μπερδεύομαι.
"Πάνο παιδί μου είσαι με τα καλά σου?" Τον ρωτάω και κοιτάζει το μωρό μου με απορία.
"Το παιδί δεν μοιάζει ούτε σε εσένα ούτε στον μπαγλαμά. Σας έχω δει μαζί στα social. Είστε και οι δύο μελαχρινοί. Ο τύπος έχει καστανά μάτια... Και εσύ γαλάζια. Το μωράκι... Είναι ξανθό όπως εγώ. Και... Τα μάτια του... Καλά τι χρώμα είναι τα μάτια της? Μπλε ή πράσινα?" Μου λέει και ενοχλούμε.
"Αρχικά... Το παιδί λόγω μιας δηλητηρίασης και τραυματισμού που είχα κατά την περίοδο της εγκυμοσύνης το παιδί έχει ετεροχρωμία. Έχει ένα ματάκι πράσινο και ένα γαλάζιο." Του λέω καθώς απομακρύνομαι λιγάκι από κοντά του.
"Γενικά η γλυκιά μου Αρμονία έχει ένα πρόβλημα με την μελανίλη. Και για αυτό έχει τόσο ανοιχτοχρωμα μαλλάκια της και είναι τόσο λευκή. Σαν συννεφάκι είναι." Λέω καθώς κοιτάζω ξανά την μικρή μου Αρμονία χαμογελαστή.
"Είπες... Είπες ότι είναι ενάμιση μηνών έτσι δεν είναι?" Με ρωτάει ενώ φαίνεται κάτι να σκέφτεται.
YOU ARE READING
Η καταστροφή
Humor"Μωρό μου σε αγαπάω." Λέει ο Γιάννης και τον κοιτάζω. "Αυτό το λες σε εμένα η στην καταστροφή μέσα στην κοιλιά μου?"