Η καταστροφή

Κίνδυνος

Αρμονίας POV

Κάθομαι και στο δωμάτιο μου και διαβάζω αρχαία αφού την άλλη εβδομάδα γράφουμε το πρώτο διαγώνισμα για φέτος.

Δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολα όλα που έχουμε αλλά εντάξει...

Θα προτιμούσα να έχει έρθει ο Μάρκος να περάσουμε λίγο χρόνο μαζί.

Ειδικά τώρα που χώρισε.

Ναι... Είμαι λιγάκι ερωτευμένη... Με... Με τον Μάρκο...

Και αντί να συγκεντρώνομαι για να μελετήσω τον Πελοποννησιακό πόλεμο  τον Θηραμένη και την Συνθήκη Είρηνης σκέφτομαι τον Μάρκο και τα τέλεια πράσινα μάτια του...

Ήταν πανέμορφος...

Και... Και τόσο καλός...

Και γλυκός...

Και έχει και μια αγκαλιά...

Με κάνει να νιώθω ότι είμαι ένα μικρό αρκουδάκι όταν με αγκαλιάζει...

Ξαφνικά ακούω από τον κάτω όροφο του σπιτιού θόρυβο και τρομάζω λιγάκι.

Αλλα... Αλλά δεν χρειάζεται.

Ίσως... Ίσως να έχει... Να έχει έρθει με η μαμά μου.

Δεν βγαίνω από το δωμάτιο μου για να πάω να δω.

Φοβάμαι... Φοβάμαι λιγάκι.

Άκουω κάτι να σπάει και βήματα να έρχονται προς το δωμάτιο μου...

Όμως όχι μόνο δεν είναι βήματα ήρεμα όπως αυτά της μαμάς μου αλλά είναι βαριά και βιαστικά τα οποία σίγουρα δεν ανήκουν σε ένα άτομο.

Τότε βιαστικά σηκώνομαι από την καρέκλα του γραφείου μου τρέχω και κλειδώνω την πόρτα του δωματίου μου.

Τότε ακουω κάποιον να προσπαθεί να ανοίξει την πόρτα του δωματίου μου και τρομάζω υπερβολικά πολύ.

Θέλω να βάλω τα κλάματα.

Βιαστικά παίρνω το κινητό στα χέρια μου για να πάρω τηλέφωνο την μαμά μου όμως τότε το κινητό μου χτυπάει και βλέπω ότι μου τηλεφωνεί ο μπαμπάς μου.

"Αρμονία... Αρμονία αγάπη μου εγώ είμαι. Ο μπαμπάς σου ο Ηλίας." Ακούω τον μπαμπά Ηλία... Βασικά τον Ηλία να μου λέει και χωρίς να του απαντήσω ανοίγω την κλήση του μπαμπά.

"Μπαμπά μου..." Αρχίζω να του λέω σιγά και φοβισμένη έτοιμη να βάλω τα κλάματα.

"Αρμονία μου? Αγάπη μου? Είσαι καλά?" Με ρωτάει ανήσυχος.