Η καταστροφή

Μανταλένα POV
Λίγες μέρες αργότερα...

"Είμαι έτοιμη!" Φωνάζει η Αρμονία καθώς βγαίνει από το δωμάτιο της κρατώντας τις βαλίτσες της.

"Ρε αγάπη μου... Ένα μήνα σε ένα τρένο θα είμαστε. Γιατί πήρες όλη σου την ντουλάπα?" Την ρωτάει ο Γιάννης και αμέσως με την Αρμονία γυρνάμε και τον κοιτάζουμε έκπληκτες.

"Συγνώμη... Το είπες μόνος σου. Θα είμαστε ένα μήνα σε ένα τρένο. Αλλά θα βγαίνουμε και όλας. Σε ολόκληρη την Ευρώπη θα πάμε. Να μην πάρει η κόρη από εδώ όλα της τα ρούχα... Παπούτσια...  Σίδερα μαλλιών... Ωραία βρακιά..." Αρχίζω να λέω στον Γιάννη και με κοιτάζει έκπληκτος.

"Γιατί να έχει ωραία βρακιά? Εννοείς με τον Μίκι Μάους τον Νέμο και τέτοια έτσι δεν είναι?" Με ρωτάει ο μικρός αθώος Γιάννης και γνέφω θετικά.

"Ναι. Ναι. Σίγουρα. Μην ανησυχείς." Του απαντάω και γυρνάει και κοιτάζει την Αρμονία.

"Αρμονία μου το θυμάσαι ότι είσαι μόνο δεκαπέντε χρονών έτσι δεν είναι?" Την ρωτάω και εκείνη γελώντας τον αγκαλιάζει.

"Ναι μπαμπά μου. Μην ανησυχείς. Είσαι ο μόνος άνδρας στην ζωή μου... Με εξαίρεση τον Άγγελο τον Χαρούλη και τον Μάρκο." Του απαντάει η μικρή και εκείνος τότε την βγάζει από την αγκαλιά του και την κοιτάζει περίεργα.

"Τον Μάρκο? Τον Μάρκο τι τον λες? Αφού δεν είστε μαζί. Έτσι δεν είναι?" Την ρωτάει και εκείνη κοιτάζει κάπως αμήχανα το πάτωμα.

"Όχι... Έτσι... Έτσι και αλλιώς... Από εδώ και πέρα... Θα μένω στην Θεσσαλονίκη. Εκείνος στην Σύρο. Δνε έγινε ποτέ κάτι μεταξύ μας... Και δεν θα γίνει ποτέ από ότι φαίνεται." Απαντάει η μικρούλα μου κάπως λυπημένη και την πλησιάζω.

"Ελα αγάπη μου... Δεν πειράζει. Όλα θα πάνε καλά. Θα βρεις άλλον και πολύ καλύτερο μάλιστα." Της λέω και εκείνη γελάει λιγάκι.

"Εντάξει... Έτσι και αλλιώς δεν βιάζομαι και όλας. Δεκαπέντε χρονών είμαι. Έχω άλλες προτεραιότητες στην ζωή μου από το να βρω αγόρι." Απαντάει η μικρή και της χαμογελάω.

"Έτσι αγάπη μου. Δεν χρειάζεται να ανησυχείς. Στο κάτω κάτω έχεις εμένα και τον Χαρούλη μας. Με τον Άγγελο να μην έχεις πολλά πολλά γιατί βιολογική συγγένεια δεν υπάρχει και θέλω να έχω το κεφάλι μου ήσυχο." Της λέει ο Γιάννης και με την Αρμονία γελάμε λιγάκι.

"Αμάν και εσύ Γιάννη. Άσε τα παιδιά να κάνουν ότι θέλουν." Τον μαλώνω.

"Να κάνουν αλλά όχι ακόμα και όχι μεταξύ τους και όχι ακόμα. Είναι μικρά παιδιά." Μου λέει και γελάω ξανά λιγάκι.