Η καταστροφή

Κακά μαντάτα

Μανταλένα POV

Είμαι στο σπίτι μου μόνη μου.

Δεν είναι φώτα το σπίτι.

Προσπαθώ να τα ανοίξω όμως δεν μπορώ.

Λογικά δεν έχουμε ρεύμα.

Και ο Γιάννης πρέπει να είναι στην σχολή και να δίνει μάθημα...

Αλλά...

Αλλά το παιδί?

Το παιδί μου είναι?

Που είναι η κορούλα μου?

Που είναι η μικρή μου Αρμονία?

"Αρμονία! Αρμονία μου! Αγάπη μου που είσαι?" Ρωτάω κάπως αγχωμένη το μωρό μου αν και δεν ξέρω ότι δεν θα μου απαντήσει.

Ψάχνω στην κούνια της αλλά δεν είναι εκεί..

Στο πάρκο της αλλά και πάλι..

Ούτε εκεί είναι.

Ψάχνω παντού...

Στο δωμάτιο μου στην κουζίνα στο σαλόνι...

Αλλά δεν είναι πουθενά.

Που είναι?

"Αρμονία! Αρμονία μου! Αγάπη μου! Που είσαι? Που είσαι μωράκι μου!" Την φωνάζω ξανά ενώ τα μάτια μου γεμίζουν δάκρυα.

Φοβάμαι...

"Μαμά... Μαμά μου..." Ακούω την κορουλα μου να φωνάζει και αμέσως κοιτάζω γύρω γύρω στο σαλόνι για να βρω το κοριτσάκι μου αλλά δεν την βλέπω πουθενά.

"Μαμά! Μαμά μου που είσαι? Γιατί με άφησες μόνη μου?" Την ακούω να με ρωτάει ξανά και νομίζω ότι μόλις μου ξεριζωσαν την καρδιά και την πέταξαν στο πάτωμα.

"Αρμονία μου! Μωρό μου! Σου το ορκίζομαι! Δεν σε άφησα! Σε παρακαλώ πες μου που είσαι! Θα έρθω να σε πάρω!" Φωνάζω κλαίγοντας.

"Δεν ξέρω που είμαι μανούλα μου! Φοβάμαι! Με πήραν! Με πήραν κάποιοι κακοί! Σε παρακαλώ μαμά! Βοήθησε με! Βοήθησε με μαμά!" Φωνάζει ξανά.

"Ναι μωρό μου? Που είσαι? Που είσαι μωρό μου? Που είσαι καρδιά μου?" Την ρωτάω ενώ συνεχίζω να την ψάχνω φοβισμένη.

"Δεν ξέρω μανούλα μου! Αλλά φοβάμαι! Σε παρακαλώ μαμά! Βοήθησε με! Βοήθεια μαμά μου! Σε παρακαλώ μαμά! Βοήθεια! Βοήθεια!" Μου φωνάζει ξανά.

"Αρμονία μου! Αρμονία μου! Μωρό μου! Που είσαι? Που είσαι μωρό μου!"

"Αρμονία! Αρμονία μου που είσαι?" Φωνάζω φοβισμένη καθώς ξυπνάω και ψάχνω τον χώρο γύρω μου.