Η καταστροφή

Πώς?

"Βοήθεια! Σας παρακαλώ! Βοήθεια! Βοήθεια!" Φωνάζω κλαίγοντας ενώ ένας άνδρας προσπαθεί να ξεκουμπώσει την σαλοπέτα μου και ένας άλλος μου κλείνει το στόμα με το χέρι του.

"Γιατί μικρή? Θα σου αρέσει!" Μου λέει ένας από αυτούς και τελικά ξεκουμπώνουν τις τιράντες μου και με μεγάλη ευκολία κατεβάζουν τι σαλοπέτα κάνοντας με να αρχίσω να κλαίω ακόμα πιο δυνατά.

Προσπαθώ να κρατήσω τα πόδια μου κλειστά όμως αυτός που είναι πάνω μου τα ανοίγει ενώ ένας άλλος κρατάει τα χέρια μου και χαιδεύει το στήθος μου.

"Έχει ένα στήθος η μικρή... Καθόλου παιδικό. Τέλειο για πιάσιμο!" Φωνάζει ένας από τους βλάκες ενώ σφίγγει με τις παλάμες του το στήθος μου κάνοντας με να πονεσω υπερβολικά πολύ.

"Δεν αφήνει όμως τα ποδαράκια της ανοιχτά και θα με κάνει να την μαλώσω!" Φωνάζει αυτός από πάνω πιάνοντας με βίαια και πονάω υπερβολικά πολύ.

Αρχίζουν να με προσβάλουν με αρκετά χυδαίους χαρακτηρισμούς ενώ ταυτόχρονα αυτός από πάνω μου κατεβάζει το εσώρουχο μου και αρχίζει να με πειράζει εκεί κάτω.

Όχι.

Όχι.

Όχι.

Δεν... Δεν θα μου το κάνουν αυτό.

Δεν μπορεί να μου το κάνουν αυτό.

Φοβάμαι τόσο πολύ.

Θέλω την μαμά και τον μπαμπά μου.

"Αφήστε την!" Ακούω ξαφνικά μια γνωστή αντρική φωνή να φωνάζει ενώ αυτός που κρατουσε φυλακισμένο το στόμα μου βγάζει ένα επιφώνιμα πόνου και με αφήνει δίνοντας μου την ευκαιρία να ουρλιάξω.

"Αφήστε την κοπέλα γιατί θα καλέσω την αστυνομία! Αφήστε την τώρα!" Φωνάζει ξανά και τότε καταλαβαίνω ποιος είναι.

Είναι...

Είναι...

Είναι ο Μάρκος.

Το όμορφο παιδί από το σχολείο.

"Καλά μάγκες την κάνουμε! Γρήγορα!" Φωνάζει αυτός που ήταν πάνω μου καθώς σηκώνεται και τότε απελευθερώνομαι.

Θεέ μου... Θεέ μου σε ευχαριστώ.

Ακούω τους άνδρες να φεύγουν τρέχοντας προς το δάσος ενώ εγώ σε κατάσταση σοκ και έχοντας ακόμα καλυμμένα τα μάτια μου προσπαθώ να φορέσω ξανά κανονικά το εσώρουχο μου όπως και την σαλοπέτα μου.

"Μικρούλα? Μικρούλα είσαι καλά?" Ακούω τον Μάρκο να με ρωτάει καθώς κάθεται βιαστικά δίπλα μου και τότε ευτυχώς καταφέρνω να φορέσω κανονικά το εσώρουχο μου.