Η καταστροφή

Και άλλος μπελάς

Μανταλένα POV

"Αγάπη μου! Μωρό μου! Συννεφάκι μου! Μικρή μου καταστροφή! Είσαι καλά! Θεέ μου είσαι καλά!" Λέω στην κόρη μου αγκαλιάζοντας την σφιχτά.

"Μαμά με ζουλας υπερβολικά πολύ. Πονάω." Μου γκρινιάζει και γελώντας την βγάζω από την αγκαλιά μου.

"Κανονικά δεν πρέπει να σε αγκαλιάζω. Θα έπρεπε να σου έριχνα ένα χέρι ξύλο με την βλακεία που έκανες αλλά έχε χάρη που είμαι χαρούμενη που ζεις." Της λέω κάπως αυστηρά.

"Έλα τώρα μαμά... Συγνώμη. Δεν ήθελα να σε τρομάξω. Απλά... Ήθελα... Να... Ναι ούτε εγώ δεν ήξερα τι ήθελα." Μου λέει και καθόμαστε στον καναπέ.

"Δεν ήθελες τίποτα. Απλά να πας στην Θεσσαλονίκη στα αδέλφια σου με τον φίλο σου και να περάσεις καλά." Της λέω καθώς χαιδευω τα μαλλιά της.

"Μαμά... Συγνώμη που σε τρόμαξα. Σε αγαπάω. Δεν θέλω να με δικαιολογείς. Έκανα λάθος." Μου λέει και γελάω λιγάκι.

"Μα δεν σε δικαιολω μικρή. Αλλά σε καταλαβαίνω. Είναι δεκαπέντε... Και... Ξέρω ότι... Δεν περνάς και πολύω όμορφα." Της λέω ενώ στεναχωριέμαι λιγάκι που δεν μπορώ να την κάνω ευτυχισμένη.

"Μίλησα με... Μίλησα με τον μπαμπά." Μου λέει και την κοιτάζω με αγωνία.

"Τι σου είπε?" Την ρωτάω αμέσως.

"Μου... Μου είπε.. Ότι με αγαπάει. Και για αυτό με έχει αφήσει. Προκειμένου να είμαι ασφαλείς. Και... Μου ζήτησε να είναι ευτυχισμένη. Και... Χάρηκα. Χάρηκα πάρα πολύ... Γιατί... Κατάλαβα ότι όντως με αγαπάει." Μου λέει και χαμογελαστή χαιδευω το μάγουλο της.

"Ναι μικρό μου συννεφάκι. Σε αγαπάει. Σε αγαπάει πολύ. Για αυτό σε έχει αφήσει. Δεν έχεις ακούσει που λένε ότι αν αγαπάς κάποιον ασε τον να φύγει?" Την ρωτάω.

"Ναι. Αλλά μετά λέει ότι αν αξίζει θα γυρίσει. Αν δεν γυρίσει σημαίνει ότι δεν αξίζει. Στην περίπτωση της οικογένειας μας ο θεος να μας κάνει... Τι ισχυει?" Με ρωτάει και γελάω λιγάκι.

"Κοίτα... Έμας ο μπαμπάς... Μας άφησε και έφυγε. Όμως ήρθε για να μας δει... Γιατί μας αγαπάει. Και γιατί αξίζει. Ο μπαμπάς σου αξίζει να είναι στην ζωή σου." Της λέω και με κοιτάζει λιγάκι πονηρά.

"Μανούλα? Θέλεις πίσω τον μπαμπά μου? Τον πρώην άντρα σου?" Με ρωτάει και τον κοιτάζω έκπληκτη.

"Τι? Όχι! Όχι! Εγώ με τον Γιάννη δεν  ξανά μπλέκω. Η ιστορία μας έχει τελειώσει. Εδώ και πολλά χρόνια." Της ξεκαθαρίζω αλλά εκείνη συνεχίζει να με κοιτάζει πονηρά.