Η καταστροφή

Παιδί 3 ευρώ το κιλό

Μανταλένας POV

"Λοιπόν... Τι ώρα θα συναντηθείς με τον Γιάννη?" Με ρωτάει η Πόπη και εγώ την κοιτάζω τρώγοντας μια πορτοκαλόπιτα.

"Δεν ξέρω. Όταν φτάσει στην Θεσσαλονίκη είπε ότι θα με πάρει τηλέφωνο." Απαντάω μπουκωμενη.

"Επίσης πόσο έχεις φάει από το πρωί?" Με ρωτάει η Βάλια.

"Όχι ιδιαίτερα πολύ. Ένα πυρογυρο κάτι τζουτζουκακια σμυρνέικα με μακαρόνια που έφτιαξε η μαμά μου... Κάτι λουκούμια... Και τώρα την πορτοκαλόπιτα." Απαντάω.

"Πάντως για να τρως τόσα γλυκά μάλλον το μωρό θα είναι κοριτσάκι." Μου λέει και η Σάντρα χαμογελαστή.

"Φυσικά και είναι κορίτσι. Αφού αυτό το μωρό είναι καταστροφή. Και η καταστροφή είναι γένος θηλυκού." Της απαντάω και τρώω ξανά λίγο από την πορτοκαλόπιτα μου.

"Δεν είναι η ανήψια μου καταστροφή... Είναι ένα μωρό που θα το αγαπάω πάρα πολύ." Λέει ο Μάνος πηγαίνοντας να χάιδεψει την κοιλιά μου όμως κοπαναω το χέρι του.

"Μην λες βλακείες γιατί θα σου φέρω την πίτα στα μούτρα. Δεν έχει σημασία που το άφησα να ζήσει προς το παρόν. Δεν είμαι σίγουρη ότι θέλω να το κρατήσω. Και ας αλλάξουμε θέμα συζήτησης." Λέω κάπως εκνευρισμένη και τα παιδιά κοιτάζονται μεταξύ τους.

"Θα έχει νεύρα για τους επόμενους οχτώ μήνες έτσι δεν είναι?" Ρωτάει η Βάλια κάπως φοβισμένη.

"Συγνώμη δεν την ξέρεις? Έχει όλη της την ζωή νεύρα." Λέει ο Μάνος και τον κοιτάζω δολοφονικά.

"Φαντάσου τι έχει να γίνει τώρα που οι ορμόνες της κάνουν πάρτι." Λέει η Πόπη.

"Θα πεθάνουμε όλοι!" Λέει η Σάντρα και τους πετάω το μαξιλάρι μου.

"Εεε! Σκάστε λίγο! Ξέρετε πώς σας ακούω! Και... Το γεγονός ότι είμαι έγκυος δεν θα με αλλάξει. Και δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα." Τους λέω ενω βουρκώνω.

Δεν με αγαπάει κάνεις τώρα με αυτό το μωρό.

Θα με αφήσουν μόνη μου.

Αμέσως αρχίζω να κλαίω και τα παιδιά κοιτάζονται έκπληκτοι μεταξύ τους.

"Τώρα γιατί κλαίς αγάπη μου?" Με ρωτάει η Πόπη αγκαλιάζοντας με.

"Θα με αφήσετε... Θα με αφήσετε μόνη μου." Λέω κλαίγοντας.

"Γιατί ψυχή μου να σε αφήσουμε μόνη σου?"  Με ρωτάει η Σάντρα χαϊδεύοντας τα μαλλιά μου.