Η καταστροφή

"Όχι..."

Λενάκι POV

Κάθομαι σε ένα παγκάκι στην σχολή και τρώω ένα κρουασάν σοκολάτας μόνη μου ενώ προσπαθώ να μην βάλω τα κλάματα.

Δεν θέλω το παιδί δεν το θέλω...

Δεν θέλω να γίνω μητέρα.

Σε οχτώ μήνες εγώ πρέπει να πάω στην Νέα Υόρκη όχι στο μαιευτήριο να γεννήσω.

Δεν μπόρεσα να ευχαριστηθω και την πρώτη μέρα της σχολής και ούτε μπορώ να πάω στην δουλειά και θα χάσω μεροκάματο και χρειάζομαι τα χρήματα γιατί μου έχει μείνει να μαζέψω αλλά 5.000  ευρώ για το ταξίδι μου.

Ναι δουλεύω σαν σερβιτόρα σε μια καφετέρια και παίρνω πεντακόσια εξήντα ευρώ τον μήνα αλλά ταυτόχρονα κάνω και μερικά ιδιαίτερα μαθήματα στα θετικά μαθήματα σε μαθητές γυμνασίου και πρώτης λυκείου οπότε βγάζω αλλά τριακόσια ευρώ ενώ οι γονείς μου μου δίνουν διακόσια ευρώ χαρτζιλίκι.

Ναι οι γονείς μου δεν είναι απόγονοι του Ωνάση αλλά πουλάνε κρασιά σε ολόκληρη την χώρα με αποτέλεσμα να είμαστε οικονομία εύρωστοι και μου δίνουν καλό χαρτζιλίκι και θα μου δώσουν τα χρήματα για να περάσω στο ταξίδι.

Αλλά θέλω όσο μπορώ να τα βγάλω πέρα μόνη μου.

Δεν μου αρέσει να ζητάω χρήματα από κανέναν.

Θέλω να είμαι ανεξάρτητη.

Και με έναν μωρό ανεξάρτητη δεν μπορώ να είμαι.

"Λενάκι..." Ακούω φωνή του αδελφού μου και γυρνάω και τον βλέπω να με πλησιάζει και κάθεται δίπλα μου.

"Τι κάνεις μικρό?" Με ρωτάει και προσπαθώ να μην κλάψω.

"Καλά είμαι." Λέω χωρίς να τον κοιτάζω.

"Δεν είσαι. Είσαι λυπημένη." Μου λέει και σκουπίζω τα δάκρυα μου.

"Όχι όχι... Είμαι καλά. Δεν έχω κάτι." Του λέω ψέματα και πηγαίνει μια τούφα πίσω από το αυτί μου και με κοιτάζει στοργικά.

"Λενάκι... Σε ξέρω από τη μέρα που γεννήθηκες. Χωρίς υπερβολή. Πες μου τι σου συμβαίνει." Μου λέει και αφήνω μια ανάσα για να μην βάλω τα κλάματα και να ηρεμήσω όμως δεν μπορώ να του πω τι συμβαίνει.

"Δεν μπορείς να φανταστείς τι έγινε σήμερα. Πήγε να με χτυπήσει ποδήλατο. Όμως τελικά σταμάτησε και η οδηγός έπεσε στο πάτωμα. Πήγα να την βοηθήσω και είδα... Το πιο όμορφο πλάσμα που έχω δει. Την λένε Ροζάννα και είναι 18 χρονών σαν και εσένα.Είναι κοκκινομάλλα... Μοιάζει με την Αφροδίτη από το πίνακα του Μποτιτσέλι «Η γέννηση της Αφροδίτης» μην πω πως είναι και πιο όμορφη. Είναι γλυκιά καλή και ήρθαμε μαζί ως εδώ γιατί και εκείνη σπουδάζει στο τμήμα της ψυχολογίας." Μου λέει χαρούμενος και τον κοιτάζω χαμογελαστή.