Η καταστροφή

Μανταλένα

Μμμμ...

Νυστάζω...

Νιώθω οι καυτές ακτίνες του ήλιου να πέφτουν πάνω στο πρόσωπο μου και ενοχλούμαι πολύ.

"Γαμώτο... Πάλι ξέχασα να κλείσω το πατζουρι?" Ρωτάω τον εαυτό μου και πάω να σηκωθώ όμως τότε καταλαβαίνω πως αυτό δεν είναι το δωμάτιο μου.

Ούτε το δωμάτιο του Μάνου.

Ούτε το δωμάτιο των φίλων μου.

Γυρνάω και κοιτάζω γύρω γύρω το δωμάτιο όμως τότε βλέπω έναν τύπο να κοιμάται στο κρεβάτι μου.

Ναι...

Κοιτάζω τον εαυτό μου και δεν φοράω τις ωραίες πιτζάμες μου με τον Μίκι Μάους ούτε με τον Σνούπι.

Κοιτάζω κάτω από το σεντόνι και βλέπω πως δεν φοράω ρούχα... Ενώ λίγο πιο κάτω... Έχει μια μικρή κηλίδα αίματος.

Ναι...

Μανταλένα.

Λένα.

Λενάκι.

Ψυχραιμία.

Ψυχραιμία.

"Αααααααα!!!!!" Αρχίζω αμέσως να τσιριζω και ο τύπος σηκώνεται βιαστικά και με κοιτάζει.

"Λενάκι? Τι στο καλό έγινε? Γιατί φωνάζεις?" Με ρωτάει ανήσυχος... Οοο... Ο πως τον λένε?

Γιάννης νομίζω...

Θα πούμε Γιάννης γιατί η μισή Ελλάδα έτσι λέγεται οπότε έχω περισσότερες πιθανότητες.

"Είμαι... Είμαι γυμνή." Του λέω φρικαρισμενη.

"Το παρατήρησα." Μου λέει κάπως ειρωνίκα και τον κοιτάζω περίεργα.

"Εσύ τι φοράς?" Τον ρωτάω βιαστικά.

"Το ίδιο συνολικό με εσένα." Μου απαντάει πάλι ειρωνικά.

"Κάτσε... Να... Να... Περίμενε... Τι... Τι... Τι έγινε εχθές το βράδυ?" Τον ρωτάω ενώ προσπαθώ να παραμείνω ψύχραιμη.

"Λοιπόν... Ήπιαμε πολύ. Πολύ πολύ. Και ήρθε ο αδελφός σου..." Μου λέει και τότε μερικές αναμνήσεις από εχθές το βράδυ έχουν αρχίσει να εμφανίζονται.

Το προηγούμενο βράδυ που έγινε ο τζερτζελες...

"Κάποια μέρα το ξέρω καλά! Θα γυρίσεις ξανά! Θα μου πεις πως μετάνιωσες! Για αυτό! Φεύγω πρώτος εγώ! Πρέπει τρόπο να βρω! Να υπάρχω χωρίς εσένα! Δεν έχει σίδερα η καρδιά σου να με κλείσει! Δεν έχει σίδερα για να με φυλακίσει!" Φωνάζω ενώ είμαι πάνω στην πλάτη του Γιάννη.