Η καταστροφή

Μυνήματα...

Μανταλένα POV

"Έλα τώρα αδελφέ μου... Μην στεναχωριέσαι." Λέω στον Μάνο ο οποίος δεν έχει σταματήσει να κλαίει σαν μυξιάρικο.

"Η Ροζάννα με άφησε... Με χώρισε... Και... Και εσύ... Θέλεις να φύγεις." Μου λέει κλαίγοντας.

"Μάνο αρχικά... Η Ροζάννα δεν έφυγε. Απλά σου είπε να της αφήσεις λίγο χρόνο και πήγε να βρει τον πατέρα της και να μείνει μακριά από εσένα και από την τρελή μητέρα της που έτυχε να είναι και πρώην σου." Μου λέει και πάλι όμως δεν φαίνεται να νιώθει καλύτερα.

"Και δεν θα φύγω για πάντα. Αλλά είμαι τεσσάρων μηνών έγκυος... Και νιώθω τρομερή πίεση. Για αυτό απλά να πάω να μείνω με τον Γιάννη στην Αθήνα να μείνω μακριά από όλους. Και κυρίως μακριά από την πεθερά μου. Πριν γεννήσω θα επιστρέψουμε." Του λέω και με αγκαλιάζει.

"Θέλω πίσω την Ροζάννα." Μου λέει και γελάω.

"Το ξέρω... Και θα δεις... Θα γυρίσει. Λογικά μόλις τελειώσει η καραντίνα." Του λέω και με κοιτάζει φοβισμένος.

"Δηλαδή θα έρθει πίσω σε δέκα χρόνια?" Με ρωτάει και γελάω.

"Θα δεις. Θα γυρίσει σύντομα. Να... Είμαι σίγουρη. Την μέρα που θα γεννήσω την μικρή μου Αρμονία θα είναι εδώ... Μαζί σου... Και θα σου κάνει παρέα... Όσο εγώ θα προσπαθώ να βγάλω κάτι που έχει μέγεθος μπάλα του μπάσκετ... Από κάπου που αν ο Γιάννης δεν με βοηθήσει σίγουρα δεν θα έχει μέγεθος μπάλας του μπάσκετ... Και θα ουρλιάζω... Και θα βρίζω τον Γιάννη... Και εσύ σαν χέστης που είσαι... Θα κλαις και θα φοβάσαι για το μωρό και για εμένα." Του λέω και χαμογελάει.

"Ναι... Την περιμένουμε πως και πως..." Μου λέει χαιδεύοντας της κοιλιά μου και του χαμογελάω και εγώ.

"Αρμονία θα την πούμε τελικά ε?" Με ρωτάει και γνέφω θετικά.

"Ναι. Αλλά θα της δώσω και ένα δεύτερο όνομα. Ένα χριστιανικό. Όμως δεν έχω αποφασίσει ακόμα ποιό θα είναι." Του λέω και φαίνεται να το σκέφτεται λιγάκι.

"Θυμάσαι... Που όταν ήμασταν παιδιά... Παίζαμε συνέχεια στην πλατεία έξω από την εκκλησία της Αγίας Άννας?" Με ρωτάει και γελάω λιγάκι.

"Ναι... Και περνούσαμε τέλεια... Εγώ έκανα ποδήλατο... Εσύ έτρεχες από πίσω μου και με πρόσεχες... Εγώ έπεφτα πάνω σου... Έκλαιγες σαν μωρό... Και τα παιδάκι σε κορόιδευαν... Και εγώ τους έπαιζα μπουνιές στην φάτσα με τα μικροσκοπικά μου χεράκια... Και μετά τρώγαμε μαλλί της γριάς." Του λέω και γελάει.