Η καταστροφή

Για αυτό ακούμε την μαμά

Αρμονίας POV

Σήμερα έφαγα για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια μαζί με τον μπαμπά μου.

Ήμασταν σαν μια μεγάλη οικογένεια...

Σαν μια μεγάλη σουηδική οικογένεια γιατί στο τραπέζι εκτός από τους γονείς μου ήταν ο επί οχτώ χρόνια σύντροφος της μαμάς μου ο Ηλίας και ο θετός γιος του μπαμπά μου ο Άγγελος.

Ευτυχώς η μαμά είχε μαγειρέψει ένα τέλειο σουφλέ οπότε δεν ένιωθε... Πολύ... Αμήχανα κάποιος αφού όλοι είχαμε πέσει με τα μούτρα πάνω στα πιάτα μας και τρώγαμε άρα δεν κοιτούσαμε ιδιαίτερα πολύ ο ένας τον άλλο ούτε μιλούσαμε.

Τώρα κάθομαι στο δωμάτιο μου και διαβάζω όλα όσα κάναμε σήμερα στο φροντιστήριο.

Ξαφνικά ακούω κάποιον να χτυπάει την πόρτα μου και τελικά αφού δώσω την άδεια μπαίνει μέσα η μαμά μου.

"Αρμονία μου... Είσαι καλά?" Με ρωτάει κάπως αμήχανα.

"Ναι μαμά μου. Διαβάζω." Της απαντάω και χαιδεύει τα μαλλιά μου.

"Αρμονία μου είναι δέκα η ώρα. Δεν χρειάζεται να διαβάζεις μέχρι τόσο αργά. Ειδικά από τώρα. Πρώτη λυκείου είσαι. Αν διαβάζεις τώρα τόσο πολύ πόσο θα διαβάζεις στην τρίτη λυκείου?" Με ρωτάει και αφήνω μια ανάσα.

"Μην ανησυχείς. Καλά είμαι. Μου αρέσει και διαβάζω. Ή μάλλον... Με αποσπά." Της λέω και τότε από κάτω αρχίζουν να ακούγονται φωνές.

"Εμ... Έχει έρθει κάποιος? Ακόμα?" Την ρωτάω και καθαρίζει τον λαιμό της.

"Ναι... Βασικά... Ήρθαν... Η... Η γιαγιά σου η Ευτέρπη... Και... Η θετή σου αδελφή. Η Νικολέτα." Μου λέει και απελπιζομαι λιγάκι.

Όχι γιατί ήρθε η Νικολέτα.

Δεν έχω κάποιο πρόβλημα μαζί της και ελπίζω μόλις γνωριστούμε να μην έχει και εκείνη πρόβλημα μαζί μου.

Αλλαμ... Ήρθε η γιαγιά Ευτέρπη.

Η γιαγιά Ευτέρπη.

Η γιαγιά Ευτέρπη!

"Μαμά? Πρέπει να κατέβω κάτω να χαιρετήσω?" Την ρωτάω και εκείνη γελώντας χαιδεύει τα μαλλιά μου.

"Ναι αγάπη μου. Ότι πρέπει πρέπει. Αν δεν θέλεις εσύ βεβαια... Δεν χρειάζεται να κατεβείς. Όμως... Είναι η θετή σου αδελφή και η γιαγιά σου." Μου λέει και αφήνω μια ανάσα.

"Τουλάχιστον η γιαγιά μισεί πολύ περισσότερο εσένα από όσο μισεί εμένα. Οπότε εντάξει. Έχω μια ελπίδα. Αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν ψήνομαι να μείνω ορφανή από τώρα." Της λέω και γελάει ξανά.