Η καταστροφή

Ορφανή?

"Μαμά! Μπαμπά!" Φωνάζω κλαίγοντας καθώς πάω να τρέξω κοντά τους όμως οι αστυνομικοί αμέσως με σταματάνε.

"Μικρή μην πλησιάζεις! Αυτή είναι σκηνή εγκλήματος!" Με μαλώνει ένας από τους αστυνομικούς.

"Δεν είναι σκηνή εγκλήματος! Είναι το σπίτι μου και αυτοί οι γονείς μου!" Φωνάζω καθώς προσπαθώ να τρέξω κοντά τους αλλά δεν μπορώ.

"Έχουμε καλέσει ασθενοφόρο. Σε λιγο θα είναι εδώ." Μου λέει ένας από τους αστυνομικούς.

"Και σε ποιο νοσοκομείο θα τους πάνε? Αυτό και για ράμματα να πας σου ζητάνε την κλωστή και την βελόνα." Τους ρωτάω.

"Με ελικόπτερο θα τους πάνε στην Αθήνα." Μου απαντάει.

"Αν τους προλάβουν." Σχολιάζει ένας άλλος και τον κοιτάζω φοβισμένη στιγμιαία και μετά κοιτάζω τους γονείς μου.

Θεέ μου...

Πονάει.

Αυτό πονάει.

Με πονάει η καρδιά μου.

Βλέπω τους γονείς μου να είναι αναίσθητοι στο πάτωμα ενώ παντού είναι γεμάτοι αίματα.

Θα γίνουν καλά?

Δεν... Δεν θα το αντέξω.

Δεν θα το αντέξω αυτό.

Δεν θα αντέξω να χάσω την μαμά και τον μπαμπά μου.

Δεν μπορώ.

Μόνο και με την ιδέα υποφέρω.

Δεν... Δεν αντέχω.

"Αρμονία! Αρμονία!" Ακούω τον κύριο Δαμιανό να φωνάζει καθώς τρέχει κοντά μου και γυρνάω και τον κοιτάζω με δάκρυα στα μάτια μου.

"Κύριε... Κύριε... Κύριε Δαμιανε... Οι γονείς μου... Ο Αλέξης πυροβόλησε τους γονείς μου!" Του λέω και εκείνος με αγκαλιάζει.

"Έλα αγάπη μου. Έλα μικρούλα έλα πάμε κάτω. Μην... Μην ανησυχείς. Οι γονείς σου θα γίνουν καλά. Αλλά... Εμείς θα πρέπει να πάμε κάτω... Για να τους αφήσουμε τους αστυνομικούς να κάνουν την δουλειά τους σωστά." Μου λέει και τότε κοιτάζω τους γονείς μου στο κρεβάτι της μαμάς μου που είναι γεμάτο αίματα.

Αυτό... Αυτό ήταν... Ήταν το κρεβάτι που κοιμόμουν με την μαμά μου όταν ήμουν μικρούλα και έβλεπα έναν εφιάλτη και φοβόμουν.

Τώρα... Βλέπω... Βλέπω... Εκεί τους γονείς μου... Και... Και φοβάμαι.

Φοβάμαι ότι... Ότι θα... Θα πεθάνουν.