Η καταστροφή

Παιδιά=Βασανιστήρια

Γιάννης POV

Καθόμαστε στο τραπέζι και τρώμε πρωινό εγώ το Λενάκι η Αρμονία μας η Νικολέτα ο Άγγελος και ο Ηλίας.

Είναι αρκετά αμήχανο όλο αυτό.

Και λογικά θα συνεχίσει να είναι έτσι για τους επόμενους μήνες που θα κάτσω εδώ πέρα.

Αλλά τουλάχιστον τα δίδυμα θα γυρίσουν στην Θεσσαλονίκη σε μια εβδομάδα προκειμένου να συνεχίσουν το σχολείο τους.

Έτσι θα μείνω μόνος μου με το Λενάκι μου την κόρη μου και τον χλεχλέ ο οποίος όσο και να το μισώ... Είναι υπερβολικά τέλειος.

Δηλαδή ποιός άλλος θα ήταν οκέι να μείνει μαζί με εκείνον και την συντροφό του ο πρώην της και τα δύο παιδιά του?

"Πάω σχολείο." Ακούω ξαφνικά την Αρμονία να μας ανακοινώνει καθώς σηκώνεται από την θέση της και τότε παρατηρώ το πιάτο της.

Είναι καθαρό όπως όταν το βγάζεις από το ντουλάπι...

"Αγάπη μου δεν έχεις φάει τίποτα. Νηστική θα φύγεις για το σχολείο?" Την ρωτάει αμέσως το Λενάκι ανήσυχο.

"Δεν πεινάω. Αν είναι θα πάρω κάτι από το κυλικείο να φάω στο διάλυμα." Απαντάει εκείνη καθώς παίρνει από το πάσο της κουζίνας τα πράγματα της.

"Μα Αρμονία μου έχεις να φας από εχθές το μεσημέρι. Κάτσε σε παρακαλώ να φας. Και αν τίθεται θέμα ότι θα αργήσεις θα σε πάω εγώ σχολείο με την μηχανή." Της λέω και γυρνάει και με κοιτάζει.

Παρατηρώ τα μάτια της και φαίνονται ταλαιπωρημένα... Σαν να μην έχει κοιμηθεί καλά ενώ καταλαβαίνω ότι έχει φορέσει και κονσίλερ για να καλύψει τους μαύρους κύκλους.

Οου.

Αυτό δεν είναι καλό.

Η Αρμονία δεν κοιμήθηκε καλά.

Και αν έμαθα κάτι από την Νικολέτα πριν ένα χρόνο όταν ένα δεκαπέντε χρονών έφηβο κορίτσι αναγκάζεται να φορέσει κονσίλερ για να καλύψει μαύρους κύκλους κάτι πολύ... Έντονο της έχει συμβεί.

"Όχι μπαμπά αλλά σε ευχαριστώ. Δεν χρειάζεται να με πας. Επίσης φοβάμαι τις μηχανές όπως και την ταχύτητα. Αλλά... Δεν θα ήθελα αν γίνεται να πάω μόνη μου στο σχολείο." Μου απαντάει και ενώ χαίρομαι που με λέει μπαμπά αγχώνομαι λιγάκι που δεν θέλει να πάει μόνη της σχολείο.

"Ο θέλεις να σε πάμε εμείς?" Ρωτάει αμέσως ο Άγγελος και γυρνάω και κοιτάζω και εκείνον.