Η καταστροφή

Καβγάς

Μπαίνω μέσα στο σπίτι μόνη μου αφού την γλυκιά μου Αρμονία την έχω αφήσει στους γονείς μου για να την προσέχουν.

Με τον Γιάννη πρέπει να μιλήσουμε σοβαρά και μπορεί να ανέβουν οι τόνοι κάτι που δεν θέλω να συμβεί αν είναι και το μωράκι μου εδώ γιατί μπορεί να ταραχτει.

"Γιάννη! Γιάννη μου γύρισα!" Φωνάζω καθώς αφήνω τα πράγματα μου στην κρεμάστρα όμως βλέπω ότι τα πράγματα του Γιάννη δεν είναι εδώ.

Μα καλά μάθημα έδινε.

Πόση ώρα του πήρε?

Έδινε στις 3 και η ώρα είναι δεκα.

Εφτά ώρες για ένα μάθημα?

Ξαφνικά ακούω κάποιον να ανοίγει την πόρτα και βλέπω να μπαίνει μέσα ο Γιάννης κάπως ζαλισμένος.

"Γιάννη? Που ήσουν τόσες ώρες?" Τον ρωτάω και εκείνος κουρασμένος σηκώνει το κεφάλι του και με κοιτάζει.

"Έλεος ρε Λένα κατευθείαν με την ανάκριση!" Μου φωνάζει καθώς πετάει τα πράγματα του στο πάτωμα και ξαπλώνει στον καναπέ.

Ναι...

Οχι.

"Γιάννη είσαι καλά?" Τον ρωτάω κάπως εκνευρισμένη.

"Πο πο... Μια χαρά είμαι. Παράτα με. Με πονάει το κεφάλι μου." Μου λέει και θυμώνω ακόμα περισσότερο.

Τι συμπεριφορά είναι αυτή?

Ο βλάκας.

"Έχεις πιεί?" Τον ρωτάω και εκείνος γελάει σαν τον βλάκα.

"Μπα? Σε πειράζει? Λένα?" Με ρωτάει ειρωνικά και αφήνω μια ανάσα για να μην εκνευριστω ακόμα περισσότερο.

"Ναι με πειράζει. Γιατί ήθελα να σου μιλήσω αλλά εσύ πήγες να πιείς και ήρθες τώρα στο σπίτι πέταξες τα πράγματα σου στο πάτωμα και περιμένεις εμένα σαν την δούλα σου να σου τα μαζέψω." Λέω καθώς μαζεύω τα πράγματα του.

"Λένα δεν αντέχω γκρίνια. Εγώ όλη μέρα διαβάζω για να περάσω μάθημα στην σχολή μου. Βέβαια εσύ δεν ξέρεις από αυτά γιατί όλη μέρα κάθεσαι." Μου λέει και αυτό ήταν... Πολύ κακό.

"Δεν κάθομαι! Μεγαλώνω το παιδί μας Γιάννη! Και δεν είναι εύκολο! Επίσης κάθομαι και καθαρίζω το σπίτι και μαγειρεύω προκειμένου να έχουμε να φαμε και να ζουμε σαν άνθρωποι!" Του απαντάω και ρολάρει τα μάτια του.

"Επίσης θέλω να σου θυμίσω ότι πέρασα από τις πρώτες μάλιστα στην ιατρική Θεσσαλονίκη! Και την άφησα για να γεννήσω να μεγαλώσω και να φροντίσω την κόρη μας!" Συνεχίζω να του λέω και ξεφυσάει.