Η καταστροφή

Φωτογραφίες

Γιάννης POV

Είναι όμορφη.

Υπερβολικά όμορφη.

Πιο όμορφη από τις φωτογραφίες που μου έστελναν η Θάλεια το Λενάκι και ο Ηλίας.

Έντεκα ολόκληρα χρόνια έχω να την δω.

Ακόμα και όταν ήμουν παράλυτος ερχόμουν αρκετές φορές εδώ στην Σύρο και την έβλεπα.

Παιζαμε μαζί...

Την τάιζα...

Της έλεγα παραμυθια...

Και θα ερχόμουν να την δω ξανά μέχρι που έγινε αυτή η αναθεματισμενη συμφωνία.

Όλα αυτά τα χρόνια...

Όλα αυτά τα χρόνια ονειρευόμουν να την δω ξανά...

Να την πάρω στην αγκαλιά μου.

Να της πω πόσο την αγαπάω και πόσο μου έχει λείψει...

Να... Να της εξηγήσω...

Και... Και τώρα...

Είναι εδώ μπροστά μου... Την βλέπω και δεν ξέρω τι να πω.

Δεν ξέρω τι να κάνω.

"Γιατί ήρθες?" Την ακούω να με ρωτάει και καθαρίζω τον λαιμό μου.

Τι της λέμε τώρα?

Την αλήθεια?

Ότι βρήκα μια ηλίθια δικαιολογία για να την δω...

Μετά από όλα αυτά τα χρόνια να την δω...

Και να της καταστρέψω λιγάκι τα όνειρα.

Όμως... Όμως ότι και να κάνω...

Το κάνω για το καλό της...

Γιατί την αγαπάω.

"Εμ... Γεια... Εγώ... Είμαι... Είμαι ο Άγγελος." Λέει ο θετός γιος μου ο Άγγελος καθώς την πλησιάζει η Αρμονία όμως κοιτάζει εμένα έντονα στα μάτια.

"Είμαι... Ο θετός αδελφός σου." Συνεχίζει να της λέει και τότε η Αρμονία γυρνάει και τον κοιτάζει.

"Ετεροθαλής θέλεις να πεις..." Του λέει εκείνη με παράπονο στην φωνή της και βλέπω το Λενάκι να την κοιτάζει έκπληκτη.

"Πότε της είπες για τα παιδιά σου?" Την ακούω να με ρωτάει σιγά.

"Ποτέ... Δεν ήξερα ότι ξέρει..." Της απαντάω.

"Όχι όχι. Δεν είμαστε ούτε κανονικά ούτε ετεροθαλή αδέλφια. Είμαστε θετά... Βλέπεις... Απλά... Ο μπαμπάς σου παντρεύτηκε την μαμά μου και επειδή ο βιολογικός μου πατέρας... Ας μην το σχολιάσουμε καλύτερα τι είναι επειδή η μαμά μου και ο μπαμπάς σου είναι φίλοι μας έκανε την χάρη να μας αναγνωρίσει για να μην μας λένε... Κατάλαβες." Της εξηγεί ο Άγγελος και η Αρμονία γυρνάει και με κοιτάζει με δάκρυα στα πολύχρωμα ματάκια της.