Η καταστροφή

Ξέσπασμα

"Μαμά... Μαμά μου..." Ακούω την κόρη μου να με φωνάζει ξανά και αρχίζω να την ψάχνω ξανά παντού μέσα στο καταραμένο σπίτι.

"Αρμονία! Αρμονία μου! Που είσαι? Που είσαι μωρό μου?" Την ρωτάω κλαίγοντας.

"Μην με αφήσεις μαμά! Βοήθησε με! Σε παρακαλώ μαμά! Βοήθησε με! Μην με αφήσεις!" Συνεχίζει να μου λέει φοβισμένη και νιώθω να σπάω.

"Όχι! Όχι! Όχι Αρμονία μου! Όχι!" Φωνάζω φοβισμένη καθώς ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω ότι είμαι σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου.

Γιατί... Γιατί είμαι εδώ?

Αφού εδώ δεν είναι το παιδί μου.

Γιατί δεν είμαι κοντά στο παιδί μου?

Βλέπω πως στο χέρι μου έχουν βάλει μια πεταλούδα και μου έχουν περάσει όρο.

Με βιαστικές κινήσεις τον βγάζω άμεσες από το χέρι μου σηκώνομαι από το κρεβάτι μου βάζω τα παπούτσια μου και το μπουφάν μου και πάω να φύγω από το δωμάτιο όμως με το που ανοίγω την πόρτα βλέπω τον Γιάννη να είναι έτοιμος ανοίξει την πόρτα.

"Λενάκι μου..." Μου λέει και τότε βλέπω ότι τα μάτια του είναι γεμάτα δάκρυα και χωρίς να μπορέσω να συγκρατηθώ αρχίζω να κλαίω και πέφτω στην αγκαλιά του.

"Το παιδί μου! Θέλω το παιδί μου πίσω! Σε παρακαλώ! Κάνε κάτι!" Του λέω και με σφίγγει στην αγκαλιά του.

"Λενάκι μου... Λενάκι μου συγνώμη... Δεν ξέρω... Δεν ξέρω τι να κάνω. Συγνώμη." Μου λέει και αρχίζω να κλαίω ακόμα πιο δυνατά.

"Λυπάμαι... Λυπάμαι Λενάκι μου. Αλήθεια δεν ξέρω τι να κάνω. Έχω πάει στην αστυνομία. Και τώρα... Δεν ξέρω τι άλλο πρέπει να κάνω για να σώσω το κοριτσάκι μας." Μου λέει χαιδεύοντας με τρυφερά.

"Εγώ... Εγώ... Θέλω πίσω το μωρό μου... Το θέλω πίσω... Κάνε ότι πρέπει για να... Για να μας δώσουν πίσω το κοριτσάκι μας... Να μας δώσουν πίσω το μωρό μας." Του λέω και τότε με βγάζει από την αγκαλιά του και με κοιτάζει ξανά.

"Λενάκι μου... Έλα μωρό μου... Κάτσε στο κρεβάτι σου να ξεκουραστείς... Να φωνάξουμε και μια νοσοκόμα να σου φτιάξει την πληγή που άνοιξες βγάζοντας με το έτσι θέλω την πεταλούδα σαν δεκάχρονο... Και να μιλήσουμε." Μου λέει γλυκά.

"Δεν... Δεν θέλω... Γιατί... Γιατί... Θέλω να... Να πάμε... Να πάμε να βρούμε το παιδί μας." Του λέω και αφήνει μια ανάσα.

"Θα πάμε... Αλλά... Αλλά πρώτα... Θα πρέπει να μιλήσουμε λιγάκι." Μου λέει και τελικά με βάζει να κάτσω στο κρεβάτι του νοσοκομείου.