Η καταστροφή

Μια περίεργη μέρα...

Αρμονίας POV

"Έλα αγάπη μου πέταξε μου την μπάλα!"  Λέει ο μπαμπάς μου στη μικρή Αρμονία στο βίντεο και εγώ τότε πετάω την μπάλα με όση δύναμη έχω... Δηλαδή την τετράχρονη δυναμη μου του πετάω την μικρή μου αερομπαλα και τον πετυχαίνω στην κοιλιά και αυτός πονάει.

Εγώ με τον Άγγελο και την Νικολέτα βλέποντας το βίντεο στην τηλεόραση γελάμε.

"Πως εσύ ένα τετράχρονο είχες τόση δυναμη?" Με ρωτάει γελώντας η Νικολέτα

"Δεν ξέρω. Μου έδινε η μαμά μου πολύ γάλα. Επίσης τότε ο μπαμπάς έκανε τις φυσικοθεραπείες του και δεν ήταν πολύ καλά τα κόκαλα του." Απαντάω.

"Οοοο ρε Λένα τι βάζεις μέσα στο γάλα της μικρής αναβολικά?" Ρωτάει ο μπαμπάς καθώς πέφτει στο πάτωμα και εγώ γελώντας τρέχω πάνω του και τον αγκαλιάζω ενώ η μαμά μου που κρατάει την κάμερα γελάει όπως και εγώ και ο Άγγελος και η Νικολέτα.

"Αγαπώ μπαμπά!" Φωνάζει η μικρή εγώ και ο μπαμπάς μου με αγκαλιάζει.

"Και εγώ σε αγαπάω Αρμονία μου! Είσαι η αγάπη μου! Η ψυχή μου!" Μου λέει ο μπαμπάς και η μικρή εγώ τον αγκαλιάζω ξανά και αφήνω ένα φιλάκι στο μάγουλο του.

"Οοο με κάνετε να ζηλεύω." Λέει η μαμά μου γελώντας.

"Έλα και εσύ τότε Λενάκι μου! Άσε επιτέλους αυτή την κάμερα και έλα εδώ!" Φωνάζει ο μπαμπάς μου και τότε η μαμά χωρίς να αφήσει την κάμερα μας πλησιάζει.

"Την κάμερα δεν την αφήνω ποτέ. Είναι η προέκταση του χεριού μου. Ξέρεις θέλω όλες αυτές τις όμορες στιγμές να της έχω καταγεγραμμένες για πάντα." Λέει η μαμά μου και η μικρή εγώ κοιτάζει περίεργα την κάμερα.

"Μωρό μου φοβάσαι ότι θα πάθεις Αλτσχάιμερ?" Την ρωτάει ο μπαμπάς και γελώντας η μαμά τον κοπανάει.

"Μην είσαι βλάκας!" Τον κοροϊδευει η μαμά.

"Λενάκι! Μην βρίζεις μπροστά στο παιδί!" Φωνάζει ο μπαμπάς μου και η μικρή εγώ γελάω ξανά.

"Ο μπαμπάς είπε χαζομαρα. Ο μπαμπάς είναι μπουμπούνας!" Κοροιδεύω και ο μπαμπάς με κοιτάζει έκπληκτος ενώ εγώ και τα θετα μου αδέλφια γελάμε ξανά.

"Είχες πάντως ένστικτο σαν παιδί." Μου λέει ο Άγγελος και γελάω ξανά.

"Λενάκι το παιδί με βρίζει!" Λέει ο μπαμπάς μου με παράπονο.

"Το παιδί μας Γιάννη μπορεί να είναι τεσσάρων αλλά είναι πανέξυπνο!" Λέει η μαμά γελώντας και με σηκώνει στην αγκαλιά της ενώ δίνει στον μπαμπά μου την κάμερα.