Η καταστροφή

Όχι...

Αρμονίας POV

Είμαι... Είμαι κουρασμένη.

Με πονάει το κεφάλι μου.

Νιώθω... Νιώθω πιασμένη ενώ δυσκολευετε και η αναπνοή μου.

Θέλω να ανοίξω τα μάτια μου αλλά... Αλλά φοβάμαι.

Φοβάμαι ότι θα ανοίξω τα μάτια μου και θα δω κάτι που δεν θα μου αρέσει.

Ακούω την πόρτα να ανοίγει και βήματα να με πλησιάζουν.

Χωρίς να το περιμένω αισθάνομαι ένα χάδι στο μάγουλο μου και αμέσως καταλαβαίνω ότι είναι η μαμά μου.

Η μαμά μου είναι δίπλα μου.

Αμέσως ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω την μανούλα μου να με κοιτάζει με δάκρυα στα ματάκια της και στεναχωριέμαι απίστευτα.

Τότε πάω να της μιλήσω όμως κάτι με εμποδίζει και εκπλήσσομαι. Κάποιος έχει κολλήσει μια ταινία στα χείλη μου ενώ έχει δέσει και τα χέρια μου πίσω από την πλάτη μου.

Φοβισμένη αρχίζω να γκρινιάζω και η μανούλα μου με προσοχή με κρατάει σταθερά και βγάζει την ταινία από το στόμα μου.

"Μαμά μου? Μανούλα μου? Τι συμβαίνει? Γιατί με έχουν δέσει? Εσύ γιατί κλαις? Είσαι η μαμά μου! Εσύ δεν κλαις ποτέ!" Της λέω πανικόβλητη και εκείνη συνεχίζει να με χαιδεύει τρυφερά ενώ μου κάνει νόημα να μην μιλάω.

"Μωράκι μου... Συννεφάκι μου μην κλαις. Ηρέμησε καρδιά μου." Μου λέει και την κοιτάζω έτοιμη να βάλω τα κλάματα.

"Μαμά μου φοβάμαι. Γιατί με έχουν δέσει? Τι συμβαίνει μαμά μου? Πες μου σε παρακαλώ. Φοβάμαι." Της λέω.

"Ηρέμησε. Δεν χρειάζεται να φοβάσαι. Όλα καλά. Όλα είναι καλά. Όσο είμαι εγώ εδώ πρέπει να φοβάσαι." Μου λέει σχετικά ψύχραιμη.

Δεν καταλαβαίνω πως μπορεί και είναι τόσο ψύχραιμη.

Εγώ φοβάμαι υπερβολικά πολύ.

"Ο Ηλίας και ο Αλέξης δεν θα σου κάνουν κακό. Μην ανησυχείς... Ειδικά ο Ηλίας δεν πρόκειται ούτε να σε αγγίξει. Όσο είμαι εγώ εδώ δεν θα σε πειράξει ο Αλέξης. Ούτε κάποιος άλλος. Μην ανησυχείς." Μου λέει και την κοιτάζω με απορία.

"Εσένα μαμά μου? Εσένα σου κάνουν κακό?" Την ρωτάω και γελώντας αρχίζει να χαιδεύει τα μαλλιά μου.

"Από την στιγμή που είσαι εσύ καλά κανείς δεν μπορεί να μου κάνει κακό." Μου λέει και της χαμογελάω πικρά.