EVİMDEKİ ŞEKER HIRSIZI (TAMAMLANDI)

12.BÖLÜM

Sabah kan ter içinde uyandım yine. Kabuslar etrafımı sarmıştı. Bu şeylerden nasıl kurtulacağımı bile bilmiyorum. Birilerine anlatmak rahatlamak istiyorum ama anlatabileceğim kimse yok. Anneme babama anlatamam. Kardeşime zaten anlatamam.

Sadece içime atıyorum. Doldum biriktim ama halen içime atıyorum.

Saate baktığımda daha bizlmkilerin kalmasına yol olduğunu gördüm. Telefonumu alıp incelemeye başladım. İnstagram'a whatsapp'a girip öğrenmeye çalışıyorum.

Bazı şeyleri öğrendim bile. Whatsappdan mesaj atmak istediğimde atacağım kişinin fotoğrafına basıp istediğimi yazıp atabiliyormuşum. Gece boyunca anneme saçma sapan mesajlar atıp öğrendim diye birde mutlu oldum.

Uras geldi aklıma. Ondan uzaklaşmamam gerektiğini çok iyi biliyorum. Bu yüzden onun isminin üstüne basarak "günaydın" yazdım.

İnstagram'a girdim ve video izlemeye başladım. Çok saçma sapan şeyler de vardı çok güzel videolar da. Hatta iki sevgilin çektiği bir video vardı çocuk kıza o kadar güzel bakıyordu ki bir an o bakışları kıskandım. Keşke bana da öyle bakan birisi olsa diye düşündüm. Sonra da hemen kendime geldim daha 16 yaşımdaydım. Bu düşüncem cok saçma okulumu bitirmem lazım. Mesleğimi elime tamamen almam lazım. Daha sevgili işleri için yaşım küçük.

Uras cevap verdi. Mesaja tıklayıp hemen okudum.

Uras:Günaydın gel seni kaçırayım bir kahvaltıya gidelim.

Onca zaman sonra ailemle kavuşunca ailemle kahvaltı etmek ve zamanımın çoğunu ailem ile geçirmek istiyordum. Ama önce şu Uras işini halletmem gerekiyor. Ailemle kahvaltıyı hayatımın sonuna kadar edebilirim. Ama önce Uras'ın ödemesi gerken bir bedel var.

Kahvalti teklifinin kabul edip hazırlanmak için kalktım. Ofiste giyeceğim şeyleri giyindim. Tekrar eve gelip üstümü değiştirmem uzun sürer.

Sonra o kusursuz tanınmama makyajımı da yaptım. Telefon çalmaya başlayınca pencereye çıktım. Uras gelmiş beni arabada bekliyordu. Telefonu meşgule atıp aşağıya koştum. Arabaya binip kapıyı kapattım.. Anneme de kısa bir mesaj attım merak etmemeleri için.

Uras:Gunaydin Zeynep hanım.

Umay:Günaydın Uras bey.

Uras:Daha iyisin dimi. Dün geceden sonra

Umay:Evet iyiyim. Unuttum gitti peki sen iyi misin?

Uras:Bilmiyorum kafam Allak bullak. O kız aklımdan çıkmıyor. Ama yine de olan oldu hayatıma bakarım. Hem zaten asıl suclu babası.

Umay:Anladım.

Kesip attım. Bir kere o benim babam değildi. Ve o geceki kelimelerin benim canımı çok yaktı. Ali suçlu ise sende en az onun kadar suçlusun. Demek istediklerim buydu ama sadece anladım diyebildim. Ne olacaktı ki başka. Kimse kendini suçlu bulmaz. Her zaman onun yüzünden oldu diyecekleri birileri vardır.

Güzelce kahvaltı ettik ve kahvelerde geldi. Biz kahveleri içerken yanıma bir kadın gelip oturdu.

Kadın:A be ablciğim. Boş boş gelmişsin kızın karşısına hel sana bir gül vereyim. Kız kalmış bırada bahtsız bedevi gibi.

Umay:Hayır hayır benim bir sorunum yok kalsın.

Uras:Alayım abla Gülü ama bir tane değil sen bana demeti ver.

Kadın'ın gözlerindeki para işaretini gördüm. Uras parasıkı çıkarırken kadın da bana demeti verdi. Parasını aldıktan sonra hemen ysnımızdan gitti.

Umay:Ben gül istemedim ama.

Uras:Sorun yok ister at ister sat ben kadına yardım olsun diye aldım. Yazık akşama kadar dolaşıyorlar.

Kafamı salladım. Uras aslımda iyi birisi gibiydi. Ama ben ı gece bana bakan gözleri hatırladım. İyi birisi falan değildi. Kemdimi ona asla alıştırmayacağım ama o bana bağımlı olacakti. İntikamımı alıp evimde rahat rahat oturacaktım. Yediğim önümde yemediğim arkamda hayatim güllük gülistanlık olacaktı. Yani en azından ben öyle hissediyorum. Umarım olur.