EVİMDEKİ ŞEKER HIRSIZI (TAMAMLANDI)

14.BÖLÜM

Defile çok sıkıcı geçiyordu. Ne mankenler nede giydikleri kıyafetler gram dikkatimi çekmiyordu. Uras dikkatle kıyafetlere bakıyordu. Sonra da benim sıkıldığımı fark etmiş olacak ki bana döndü.

Uras:Sıkıldın mı?

Umay:Evet biraz.

Uras:Merak etme son 4 manken kaldı onlar da gelip gittikten sonra partiye geçeceğiz.

Kafamı sallayıp son dört mankenin de bitmesini bekledim. 5 dakika sonra onların da işi bitti. Konuklar yerlerinden kalkıp büyük salona doğru ilerlemeye başladılar.

Salona girdiğimde yine parfüm kokusu midemi bulandırmaya başladı. Onca parfüm birbirine karışınca güzel değil berbat kokuyordu. Ben parfüm kullanmıyorum. Hem çevreye zararlı hemde atmosfere ne gerek var. Hergün duşa girmek daha mantıklı. Hem temizleniyoruz hemde güzel kokuyoruz.

Babam ve Urasla birlikte masaları gezip elbiseler hakkında fikirleri alıyorduk. Babam her gittiği masada beni tanıtıyordu. Ne gerek var bilmiyorum ama babam işin daha iyi olması için tanınmanın da önemli olduğunu söyledi. Bir süre sonra telefonum çalmaya başladı. Ortamdan çıkmak için bahane arıyordum ve şans yüzüme güldü. Kapının önüne gidip telefonu açtım.

Umay:Efendim anne

Anne:Kızım yetişin gelin hemen Me-merveyi kaçırdılar. Beni bayıltmışlar yeni kendime geldim. Kızımı kaçırmışlar gelinn.

Telefonu hemen kapatıp içeriye koştum. Herkes bana bakıyordu. Ama umrumda değil. Babamın yanına gidip kolundan çekiştirdim. Babam noldu dercesine bakıyordu. Yüzümün bembeyaz olduğunun farkındaydım. Kulağına eğilip Merve'nin kaçırıldığını söyledim. Telaşla babam Uras'a parti sana emanet diyerek çıktı. Bende koşarak arkasından gittim. Hızla eve sürdü babam. Bir ara uçuyoruz zannettim. Kaza yapmak gibi bir şey aklımın ucundan geçmedi çünkü kardeşim yoktu. Şu anda onun dışında hiçbir şey düşünemiyorum.

Eve girdiğimizde annem ağlıyordu. Ne yapacağını bilemediği için evde volta atıyordu. Şoför ve hizmetciler de başında bekliyordu.

Babam sinirle onlara gitti.

Baba:Sizde mi bayıldınız lan. Nasıl görmediniz siz bunu nasıl?

Anne:Biz dısarıdaydık. Mervenin canı sıkılıyor diye parka götürmüştüm onu. Siz gittiniz diye canı sıkılmasın diye. Off ne yapacağız şimdi.

Annemin her yeri titriyordu. Babama dönüp "Karakola gidelim" dedim. Annem de hemen çıktı arabaya binip karakola doğru gittik. Yolda herkes kim kaçırdı diye düşünürken ben kimin kaçırdığını biliyordum.

Umay:Ali yaptı. O kaçırdı. Ondan kurtuluş yok olamaz da o virüs gibi bulaşır insana o asla vazgeçmez o kaçırdı biliyorum.

Karakola girdiğimiz anda polisler bizimle ilgilenmeye başladı. Önce Merve'nin kaçırıldığını sonra da kimden şüphelendiğimizi söyledik.

Polisler küçük bir araştırma yapıp Ali'nin evini buldular. Zaten burası bizim kaldığımız evdi. Buraya kaçırması imkansız desem de polisler anlamadı. Eve doğru yola çıktık. Polis araçları önden biz arkadan gidiyorduk.

Ben bu evden kurtulmuştum ama yine bu evdeydim işte. Kapısında duruyordum. Ali'nin söylediği söz geldi aklıma tilki kürkçü dükkanına döner diye söylediği söz. Uzun süreli dönmemiştim ama dönmüştüm yine de. Polisler kapıya gelip zile bastılar. Kimse kapıyı acmayınca açıp polis gibi bir şeyler zırvaladılar. Bu kapının açılmayacağını biliyordum. Çünkü Ali onu alıp buraya getirmezdi. İllaki bir yere saklardı ama asla evine getirmezdi o kadar salak bir insan değildi.

Polisler en sonunda kapıyı kırmaya karar verdiler. Birkaç kez deneyip kapıyı kırdılar. İçeride kimse yoktu. Halen daha kapı arkalarına dolaplara bakıyorlardı. Şu anda boşu boşuna vakit kaybediyorlardı. Evin her deliğine baktıktan sonra çıktılar. Ali Öz olduğuna emin olup olmadığımızı sordular. Babam "Benim ondan başka düşmanım yok bunu yapabilecek tek kisi o" dedi. Polisler araştırma yapmak ve aramak için dağıldılar. Bizde mecburen eve döndük ve en ufak bir haber gelmesini beklemeye başladık...