Gece Yürüyenler

BEKLENMEYEN OLAYLAR

YENİ BÖLÜM YAKINDA

OY ve YORUM BEKLİYORUM

İYİ OKUMALAR

Kısık çıkan sesimle, "Üzgünüm." dedim.

Gerçek düşüncem bu değildi. Aslında sadece korkuyor ve nedenini merak ediyordum. Bu düşüncelerimi ne kadar saklamaya çalışsam da yüz ifadem her şeyi ifşa ediyordu. Çok geçmeden Eray'da ne düşündüğümü anladı. Gözlerimin içine bakarken konuştu.

"Ablamı tanımıyordun. Büyük ihtimalle üzülmedin. Hatta ölmüş olması sana kendini tuhaf hissettiriyor."

İçimi böylesine iyi okuması korkmama neden oldu. Bunu nasıl başardığı hakkında hiçbir fikrim yoktu ama söyledikleri başka bir şeyi fark etmeme neden oldu. Ben de hemen fark ettiğim şeyi dile getirdim.

"Haklısın. Onu tanımıyordum ama zaten onun için değil, senin için üzgündüm."

Bu his gerçek miydi? Sanırım öyleydi. Tüm ailesinin SRC tarafından katledilmesi beni üzüyordu. Ne kadar onu sevemesem de, bir yanım onun için üzgün olmayı bırakamıyordu. Eray'ın yüzünde tatlı bir gülümseme oluştu.

"Bugün çok kötü şeyler yaşandı. Bu konuyu unutalım." dedi. Sonra arkasını döndü. Birkaç adım ilerledi ve tekrar konuştu. "Yiyecek bir şeyler ister misin? Evde pek bir şey yok ama hemen gidip alabilirim."

Karnım aç değildi. Nalan'ın beni öldürmeye çalışmadan önce yedirmesi Hansel ile Gretel'i anımsatsa da o kadar korkunç gelmiyordu. Zaten yaşananlar nedeniyle de bir şey yiyecek halim yoktu.

"Aç değilim. Zaten saat çok geç. Bir yer açık değildir." dedim.

"Tamam." diyerek, beni onayladı.

Merdivenlerden çıkmaya başladı. Hemen arkasından bağırdım.

"İyi geceler!"

Aynı şekilde yanıt verdi.

"İyi geceler."

O çıkınca ben de çok geçmeden misafirler için hazırlanan odaya döndüm. Yatağın üstündeki ince nevresimi kaldırdım ve içine girdim. Bir süre sıcaktan uyuyamayınca nevresimi topak haline getirip, yatağın kenarına attım. Büyük rahat bir yataktı. Beyaz nevresim takımıyla sade ve şık gözüküyordu ama çok da umurumda değildi. Olanlar aklımdan çıkmıyordu. Silah sesi durmadan kulaklarım da yankılanıyor. Beni tekrar tekrar olay anına götürüyordu. İyi ya da kötü biri olması umurumda değildi. Tek bildiğim kadın öldüyse artık bir katildim.

Sonra Eray'ı düşündüm. Ailesiyle olan fotoğraftaki hali çok mutluydu. Hiçbir şeyden habersiz gülümsüyordu. Oysa SRC ailesini ondan yakın zamanda alacaktı. Bir çocuk için ne kadar zor olabilirdi? Ben bilmiyordum. Kendimi bildim bileli ailem hep benimle birlikteydi. Hatta çok fazla birlikteydi. Ben bu baskının sonucu olarak yalnız olmak istiyordum. O ise buna mecburdu. Eray yalnızdı.

Çağrı'yı düşündüm. Bizi yargıladıkları gün herkesle konuşuyor ve samimi gözüküyordu. Sevildiği açıktı ama Eray onu gibi değildi. Hatası nedeniyle yuvadan atılması isteniyordu. Bunun suçlusu Eray mıydı? Herkese bana davrandığı gibi kaba mı davranıyordu? Yoksa gerçek Eray o değil miydi? Bugün bana sarılan, beni rahatlatan adam benim tanıdığım Eray değildi. Benim tanıdığım Eray içimin huzursuzlukla kaplanmasına neden oluyordu ama sarıldığım adam içimi huzurla doldurmuştu.

Kendimi hemen bu düşüncelerden uzaklaştırmaya çalıştım. Eray'ı bu kadar düşünmemeliydim. Onu düşünürken hissettiğim, daha önce bilmediğim o ruhumu kemiren, içten içe beni heyecanlandıran, korkutan, mutlu eden histen uzaklaşmalıydım. Eray'ı düşününce bunları hissetmem normal değildi. Bunlar neydi? Bilmiyordum. Bana ne oluyordu? Hep mi böyleydim? Yoksa bu gece bir an da ona karşı fikirlerim değişmiş miydi?