Gece Yürüyenler

PLAN ve PLAN

Aslında okuma sayıları düşük, yorumsa hiç olmadığı için devam ettirmeyi düşünmüyordum fakat bir şans daha vermeye karar verdim. Okuma sayıları yükselir, yorum olursa sık sık bölüm gelmeye devam edecek.

İYİ OKUMALAR...

Bir süredir kapının önünde bekliyordum. Açmaya niyetleri yok gibiydi.

Fısıldayarak, "Emir kapıyı aç." dedim.

Apartmandaki diğer insanların ilgisini üzerime toplamak isteyeceğim son şeydi. Bu nedenle kapıyı kırıp, bir anda içeri dalma planımı yürürlüğe sokamıyordum. Neredeyse sabrım tükenmişti ki kapı açıldı fakat açılan kapı Emir'in olduğu daireye ait değildi. Hiç de istemediğim bir şekilde karşı dairenin kapısı açılmıştı. Arkamı dönüp, konuşacaktım ki buna izin vermeyen bir el sertçe ağzımı kapattı. Ne ya da kim tarafından yakalandığımı anlayamadan kurtulmak için çırpınmaya başladım ama ne yaparsam yapayım işe yaramıyordu.

Beni yakalayan kişinin kurt adam olduğu aşikardı. Kurt kokusu alıyordum ama bu kokunun kime ait olduğuna dair başka hiçbir ipucu yoktu. Çırpınmayı bıraktığımda, ağzımı sert bir şekilde kapatan el yumuşadı ve çekiştirilerek karşı daireye sokuldum. İçeride başkaları da vardı fakat hiçbirinden kurt kokusu gelmiyordu. Bazılarının üstündeyse polis üniformaları vardı. Biraz dikkatli bakınca bunların bizim sürüdeki tipler olduğunu fark ettim. Sanırım kendilerini gizlemek için kurt olmayı engelleyen o ilaçtan kullanmışlardı.

Kafamı diğer tarafa çevirdiğimdeyse Çağrı'yı gördüm. Gerçekten öfkeli gözlerle bana bakıyordu. Daha önceki öfkeli bakışları bunun yanında sevimli kalırdı. Bakışlarını benim üzerimden çekti ve ben bir şey söyleyemeden o konuşmaya başladı.

"Plana devam ediyoruz." dedi. Sonra tekrar bana döndü. "Burada otur ve ses çıkarma. Sakın dışarı çıkma."

İtiraf etmek gerekirse biraz korktum. Sanırım mükemmel giden bir planın içine sıçan kişiydim. Yine de umurumda değildi. Emir'i öldürmem gerekiyordu. Benim de iyi bir planım vardı ve onlarda bu planın içine sıçan kişilerdi. Bu nedenle Çağrı'nın dediğini yapamazdım. Sakin ama kendinden emin bir ses tonu kullanarak konuşmaya başladım.

"Emir'i öldürmek için buradayım ve iyi bir planım var. Karışmazsanız belki hala başarıya ulaşabilirim."

Çağrı beni umursamıyordu. Dışarıda beni yakalayan adama döndü. Dev gibi biriydi ve ben kesinlikle onu tanımıyordum.

"Hiçbir yere gitmesin." dedi.

Şaşkınlık içinde kaldım. Çağrı'nın böylesine umursamaz ve kaba olmasına inanamıyordum. Hiçbir şey söylemeden gidip, eski, üçlü koltuğun ortasına oturdum. Çok geçmeden hepsi evden çıktılar ve Emir'i öldürmek üzerine olmadığını düşündüğüm planlarını uygulamaya başladılar.

Dışarıdan gelen sesleri umursamadan oturmaya devam ettim. Her şey beklediğimden çok daha kısa sürdü. On dakika geçmiş geçmemişti ki tekrar kapı açıldı. Gelen Eray ve Çağrı'ydı. Onların geldiğini gören dev evden çıktı. Adamın gitmesini fırsat bilen bense bir süratle ayağa kalktım.

"Nedir bu tuhaf tavır?" diye, bağırdım.

Çağrı yüzüne şaşkın bir ifade yerleştirdi ve hiç beklemeden beni yanıtladı.

"Buradaki tuhaf olan şey ben değilim, sensin. Sürüdeki herkes seni kurtarmak için bu plana dahil oldu. Ufacık bir hata olsaydı Emir hepimizi parçalardı."

Aslında şaşırdım. Yuvadaki tartışmada kimse kıçını benim için tehlikeye atmayacak gibi görünüyordu.

"Tamam, teşekkürler o zaman."