"Defne, Turhan'ın nişanlısı." Yağız'ın bir cümlesi daha kulağımı doldurduğunda elimdeki ince belli bardağı tutamayacak hale geldim. Bardak sertçe yere düşüp tuz buz olurken, içimdeki öfke cam parçalarının tam tersine birleşmiş, Turhan'a karşı büyümüştü.
"Meva!" Ertuğ'un sesi kulağımı doldururken dirseğime bir el sarıldı. Sertçe yutkunarak sırtımı dik tutmaya çalışıyordum.
"İyi misin sen?" Yağız, tuttuğu dirseğimi biraz daha kendine çektiğinde, "Tansiyonun mu düştü yoksa kızım?" diye sordu Asuman Teyze. Herkesin bir anda odağı ben olmuştum. Turhan, onların arkasında endişeyle bakıyordu bana. Benim için değil, kendi için endişeleniyordu. İlk gördüğümde dahi hissetmiştim bir şeyler sakladığını. Yanılmamıştım. Arkadaşımı aldatan pis bir adamdı.
"Nasıl iyisin güzel kızım? Elinden kayıp gitti vallahi bardak."
Zar zor gülümsemeye çalışıp, "Gerçekten iyiyim." dedim. Hepsi suratıma bakmaya devam ettiğinde, "Bir yüzümü yıkayayım, daha iyi olurum." dedim.
"Yardım edeyim sana." Turhan'ın biraz evvel nişanlısı olduğunu öğrendiğim Defne samimiyetle söylemişti bunu bana. Şimdi o bir koluma girdiğinde herkesin arasından sıyrıldım.
"Selvi, sen de bir tuzlu ayran yapsana yavrum. Belki tansiyonu düşmüştür." dediğini duydum Asuman Teyze'nin. Onları peşimizde bırakarak henüz içi döşenmemiş eve girdik. Lavaboyu bulduktan sonra içeriye geçtik. Defne, musluğu çevirerek suyun akmasını sağlamıştı. Karşımda asılı olan aynadan onun yüzünü izlerken elini ıslatıp daha sonra yüzüme sürdü. Yüzüm ıslanmış, ferahlıyordu.
