Görüşlerinizi ve vereceğiniz voteleri merakla bekliyorum.
Lütfen oylarınızı eksik etmeyin.
Yeni bölümlerle ilgili kesitlerden ve başka bilgilerden haberdar olmak için;
İnstagram: _mavinintonuu7
Ve
Twitter: mavinintonuu7
Hesaplarımı takip edebilirsiniz.
🕊
Bölüm şarkısı; Emel Müftüoğlu - Hovarda
🎶
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Aile; kimi zaman yanında nefes aldığın, kimi zamanda nefesini kaybettiğin yerdi.
🕊
Tak, tak.
Topuklu ayakkabılarım şirketin merdivenlerine güçlüce ayak basılıyordu. Sensörlü kapıdan geçtikten sonra, Servet beni görmesiyle birlikte turnikeyi aşağıya indirdi.
"Günaydın, Meva Hanım."
"Günaydın, Servet." Tebessümle yanından uzaklaşmak için bir adım atmıştım ki, duraksadım. Omzumun üzerinden ona baktım. "Bugün Yağız adında biri gelecek." dedim. "Onu direkt odama çıkar."
"Tamam, Meva Hanım. Soyadı neydi?"
"Soyadını bilmiyorum; fakat o da birazdan gelecektir."
"Anlaşıldı."
"Kolay gelsin." diyerek tamamen sırtımı ona çevirdim. Sağımda solumda gördüğüm tüm çalışanlarım bana gülümseyerek bakıp selam veriyorlardı. Ailem yanımda olmasa bile güzel çalışanlarım vardı benim. Kendi odamın olduğu kata çıktığımda Eymen ve Hazal'ı gördüm. Beni fark etmişlerdi. Daha sonra birbirlerine bakıp, "Bu şirketin patronu nerede ya?" diye sordu Hazal, Eymen'e. Dudaklarım kıvrıldı.
"Ben de bilmiyorum. Bu aralar onu görmek çok zor."
"Kesin şunu." dedim kıkırdayarak. Eymen, ellerini kot pantolonunun cebine sıkıştırdı.
"Kabul et, haklıyız."
"Hayır, değilsiniz." deyip odamın kapısını açtım. Peşimden ikisi de girdi. Ben kendi masa başıma geçerken onlar önündeki iki koltuğa yerleştiler. "Bir günümü kendime ayıramıyorsam, patronluğumun ne anlamı kalıyor?"
