🌻 Editor's Pick January 2022 ✨
🌻 Watty Awards 2023 Shortlist ✨
🌻 Watty Awards 2023 Winner ✨
|| first installment of "habit series" ||
Ramona Castillo kept on bugging Caleb Eusebio for a letter to which he couldn't give because for him, letters ar...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
Isang linggo matapos akong lapitan ni Ramona, hindi na siya natigil pa sa pagsasalita tuwing kasama ako. Hindi na siya nawawalan ng kwento at hindi ko maintindihan ang sarili ko kung bakit . . . bakit hinahayaan ko siya at nakikinig ako.
"Alam mo ba, ayaw ko naman talagang mag-STEM. Kaso, gusto ko kasing maging doctor. HUMSS ang pinapakuha sa akin kaso sabi ko, hindi na lang ako mag-aaral kung 'yun ang kukuhanin ko," mahabang kwento niya habang kumakain kami sa karinderya na kinainan namin noon.
Pinanood ko siyang sarap na sarap sa ulam niyang kare-kare. Kapag pinanonood ko siyang ganito, parang nabubusog na rin ako, eh. Para bang ang tagal-tagal ng hinintay niya para magawa 'to.
Bakit ba kasi pinipilit siya ng mga magulang niya na 'wag kainin ang ayaw nila?
"Tapos, alam mo ba kung bakit gusto nila akong mag-HUMSS?"
Sumubo ako ng pagkain para ipakita sana sa kan'ya na wala akong pakialam. Hindi ko na nga siya tinitingnan pero kahihintay ko sa susunod niyang sasabihin, napapatingin ako sa kan'ya. Nakita ko siyang ngumiti nang bahagya nang makitang tumitingin-tingin ako sa kan'ya.
"Hindi mo ba itatanong kung bakit?" tanong niya.
Umiling ako. "Wala naman akong paki."
Bahagya siyang tumawa. "Okay, then. Hindi ko na lang sasabihin."
Napatingin ulit ako sa kan'ya nang dahil do'n. Itinuloy na lang niya ang pagsubo ng pagkain na nasa plato niya na parang ligayang-ligaya. Hindi ko alam kung bakit ang saya-saya nitong babaeng 'to.
Ano bang dapat ikasaya? Hindi ko maintindihan.
"Treat mo naman ako. Ikaw na magbayad nitong kinain ko, ah? Ngayon lang! Next time, ako naman mag-treat sa 'yo."
Napapailing na lang ako bago tinapos ang pagkain ko.
Matapos naming kumain at magbayad ng lahat ng kinain, tahimik na kaming naglakad pabalik ng campus. Katulad ng araw-araw kong ginagawa, humihinto ako sa smoking area para humithit ng dalawa o tatlong sigarilyo bago pumasok sa unang klase para sa hapon.
Habang sinisindihan ko ang unang sigarilyo ko para sa tanghali, pinanood ko si Ramona na tahimik na nakatayo sa gilid ko habang magkahawak ang dalawang kamay sa likod niya. Para siyang bata na naghihintay sa akin . . . parang bata na sobrang haba ng pasensiya.
