🌻 Editor's Pick January 2022 ✨
🌻 Watty Awards 2023 Shortlist ✨
🌻 Watty Awards 2023 Winner ✨
|| first installment of "habit series" ||
Ramona Castillo kept on bugging Caleb Eusebio for a letter to which he couldn't give because for him, letters ar...
Pero totoo pala talaga na . . . iba sa pakiramdam kapag
Ang isang taong walang pakialam y nag-alala sa 'yo.
Sana magkakilala kayo. ❞
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
"Pasensiya na, anak. Hindi ako makakauwi sa graduation mo. Limang buwan na kasi ang tiyan ng Tita Susie mo, kailangan niya ako rito. Bawi na lang ako sa 'yo, ha?"
Napabuntonghininga ako habang hawak ang cellphone na nakatapat sa tainga ko. "Ayos lang. Hindi ko naman kailangan ng kasama sa graduation ko."
Ilang segundong natahimik si Papa bago nagsalita. "Do you want anything for a gift? I'll get it for you, son."
"Wala akong kailangan. May pera pa ako. Sige na, maaga pa ako bukas kukuha ng toga."
Pagkatapos kong sabihin 'yon, ibinaba ko na ang tawag at inilapag sa center table ang cellphone. Kumuha ako ng yosi sa bulsa at sinindihan, saka humithit ng usok.
Wala naman talaga akong pakialam kung pumunta ang mga magulang ko sa graduation ko o hindi. Sanay ako na si Tita Esme lang ang nag-aakyat sa akin sa stage para kuhanin ang award ko, at ngayon, kahit walang mag-akyat sa akin, wala na rin akong pakialam.
Parang wala na rin akong ganang um-attend ng graduation sa isang araw.
Simula noong nag-away kami ni Ramona hanggang sa nawala siya, napagtanto ko na ang dami kong sinasayang na pagmamahal ng mga tao sa kasalukuyan dahil paulit-ulit akong umaasa sa mga tao sa nakaraan ko na wala na ngang pakialam sa akin. Natutunan ko na . . . kung sino lang ang handang maglaan ng oras para sa 'yo ngayon, sila lang 'yung totoong nagmamahal sa 'yo.
At sa puntong ito, naniniwala ako na hindi na kasama ang mga magulang ko sa totoong nagmamahal sa akin.
Napabuntonghininga ako nang muli kong maalala ang folder ni Ramona na ibinigay sa akin ni Miss Nimfa. Hanggang ngayon, hindi ko pa ulit nabubuklat 'yon. Parang ayaw ko pa rin basahin ang nakasulat do'n dahil natatakot ako. Baka mas lalo kong pagsisihan na inaway ko siya--na pinabayaan ko siya--kapag nabasa ko ang lahat ng isinulat niya tungkol sa akin.
At isa pa . . . gusto ko lang mabasa ang lahat ng 'yon kapag nakabalik na siya. Kapag nagkita kami ulit.
I'm sorry, Miss Nimfa, pero walang ibang makakatulong sa akin ngayon kung hindi ang pagbabalik niya.
🚬
Kinabukasan, maaga akong nagising pero hindi kaagad ako bumangon para kumain at gumayak. Mamayang 9:00 AM pa naman ang kuhanan n'on at 6:00 AM pa lang. Wala rin akong ganang kumilos.
