LÂYETEZELZEL | DÜZENLENECEK

1. BÖLÜM

Desteğiniz çok önemli benim için.

Oylarınızı eksik etmeyin lütfen.

Mutlu ve huzurlu kalın.

İlk bölümler de biraz acemilik ve yazım yanlışları var. İlerideki bölümler böyle değildir. Biraz daha sabrederseniz istediğiniz sonuca mutlaka ulaşacaksınızdır. :)

Başlama tarihiniz?
 •

Güzel bir mahalleye, iyi bir anneye sahiptim. O baba dediğim adam ise hayatımda yer almıyordu. O önemli değil, gereksiz biriydi. Kusursuz derecede sayılmayacak bir hayatım vardı. Anaokulunda öğretmenlik yapıyordum. Seviyordum mesleğimi, çocuklarla iç içe olmayı, küçük kalplerindeki masumluğu. Hepsi birer melekti.

Şimdi ise kabanımı giymiş dışarı doğru adımlıyordum. Aralık ayındaydık, havalar iyice soğumuştu ve ben de çok çabuk kapardım şifayı.

Hızlı adımlar ile durağa doğru yürüdüm. Yeni işe girdiğim için henüz bir arabam yoktu ama almayı düşünüyordum. Gelen otobüse bindikten 30 dakika sonra inmiştim bile.
Kabanıma iyice sokulup eve doğru hızlıca yürümeye başladım ve bu soğuk havaya rağmen çocuklar hâlâ dışarıda oyun oynuyorlardı. Benden daha vitaminlilerdi resmen.

Evin önünde oturan köpeğimiz Esved'i görmüştüm, daha doğrusu mahallenin köpeğiydi. Önünde çömelip yüzünü sevmeye başladım. İsmini de ben koymuştum zaten. Her ne kadar yorgun olsam bile o beni rahatlatıyordu. Gülümseyip, "Özledin mi beni," dedim. Havlayıp üzerime çıkmaya başlamıştı, cevabı belliydi.

"Özledim." Sert bir ses geldi kulağıma, onun sesi. Kafamı yukarı kaldırıp ona baktım. Elleri kabanının cebinde, yukarıdan bana bakıyordu.

Kandemir, yan binamızda oturuyordu. Onunla pek fazla bir muhabbetimiz yoktu. Ayda yılda bir görüşürdük, o da zorunlu oluyordu genellikle. Ayağa kalktım, ellerimi saçıma attım.
Soru sormama izin vermeden, "Özledim diyor baksana." Gözleri gözlerimi talan ediyordu. Yüzüne baktım. Simsiyah gözleri vardı. Yüzüme baktı dikkatli bir şekilde.

"Öyle gözüküyor, nasılsın Kandemir?" Aramızdaki sessizliği ben sonlandırmıştım. "İdare eder." O pek fazla konuşmazdı ya da konuşurdu ama benim yanımda değil. Sustu yine, iki günlük sakallarına, kırmızı dudaklarına ve siyah gözlerine baktım. Kafa salladım anladım derecesine.

Ne konuşacaktık?

"Gideyim o zaman ben." Yüzünde ki düz ifade beni daha çok gerip, konuşmamı engelliyordu. "Görüşürüz."

Bir şey demedi.

Son kez Esved'i sevip yanından ayrıldım. Kendisi mahallede pek fazla bulunmazdı. Yan yana pek fazla gelmiyorduk. Bir oto galeriye sahipti, işi buydu ve fazlaca zengindi ama annesi Neriman teyze buradan taşınmak istemediği için annesinin zoru ile burada kalıyordu.