LÂYETEZELZEL | DÜZENLENECEK

14. BÖLÜM

Keyifli okumalar.

Bölüme geçmeden önce sizinle bir şey konuşmak istiyorum. Belki bana kızabilirsiniz ama benim için önemli bir konu. Sizden bölüm başlarına büyük bir heyecanla yorum beklediğimi söylemiştim. Ben bu yorumları okunma ya da yükselmek için değil, kendimi geliştirmek için istiyorum. Eğer kitap hakkında bana yorum yazarsanız belki eksiklerimi tamamlayabilirim. Evet, belki yazdıklarınız kitabın gidişatını değiştirmez ama bana büyük bir artı puan olur. Ve bir fikir de olur. Sizin eleştirileriniz beni hem motive edecek hem de beni geliştirecek.

Beni haklı bulmayabilirsiniz de. Bunun için tabii ki de size kızamam.

Lütfen yukarıda yazdıklarımı okuyup bana hak verin. Okuyanlara şimdiden teşekkür ederim. :)

•

"Na're! Ocağın altını kapa kızım. Neriman'a gidiyorum ben. Yemek yanacak hadi!" Annemin sesi, beni çizdiğim resimden kopardı. Defter'i masaya bırakıp odadan dışarı çıktım.
Mutfakta altı yanık olan yemeği kapatıp saate baktım. Yedi'ye geliyordu ve annem Neriman teyzeye gidiyordu. İşten eve dönmüş, resim yapmaya başlamıştım. Kendimi halsiz hissediyordum ve bu benim iştahımı kapatıyordu. Hasta olduğumda asla yemek yeme gibi bir huyum yoktu. O yüzden vücuduma besin girmediği için daha çok hastalanıyordum.

Tekrar odama gidip telefonu elime aldım. Kandemir ile arada sırada telefon konuşması yapmıştık ve bu konuşmalar bi hayli uzun oluyordu. Onunla konuşmak bir rutin haline gelmiş, beni buna alıştırmıştı. Onu aramak için arama kısmına girdim ve isminin üzerine bastım. Bir çalış sonra hemen açıldı.

"Alo? Kandemir," dedim. Diğer taraftan kalabalık insan sesi geliyordu. Anlamadım.

"Kandemir." Daha yüksek sesle ismini söyledim. Nefes nefese bir ses geldi arkadan. "Na're, yavrum." Dedi tek bir solukta. Daha bana yavrum demesini sindirememişken arkadan bağırış sesleri yükseldi. "Kandemir? Ne oluyor? O gelen seslere ne? Kandemir?" Endişeyle onun konuşmasını beklemek bir ömür gibi geldi o an.

"Ben seni sonra ararım." Dedi ve telefonu yüzüme kapattı.

Olduğum yerde kalakalıp kapanan telefona baktım. Ne olmuştu ki. Arkadan gelen bağırış seslerinin sebebi neydi?

Endişe ile tekrar arayıp açmasını bekledim. 'Aradığınız kişiye şu an ulaşılamıyor.' Gelen ses ile telefonu kulağımdan çekip kapadım.

Beni böyle ortada bırakıp telefonu kapatamazdı. Hiç mi beni düşünmüyordu?

Bu halde bekleyemezdim. Bu saatte kesin iş yerinde olurdu. İş yerinin nerede olduğunu bilmiyordum. Keşke o gün sorsaydım demeden edemedim. Bunun için Neriman teyzeyi aramalıydım.

Ama ne gibi bir bahane sunacaktım?

Kandemir'e bir şey sormam lazım?

Çok mu sade olurdu? Başka bir şey olması lazım.

Kandemir'in arabasında bir eşyamı unuttum? Bu olurdu.