Bir mahalle aşkı.
Kandemir ve Nare...
*
Başımı çevirdim ve kahverengi gözlerine mest oldum. En çok gözlerini seviyordum. Beni kendine tutsak eden gözleri ölüm gibiydi.
"Seni özledim," dedim bir anda. Bunu söylemeyi düşünmüyordum ama kalbimde ki duy...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Keyifli okumalar♡
Oy atmayı unutmayın sakın!
Hepinizden oy bekliyor olacağım.
●
Nur'la birlikte her zaman geldiğimiz kafeye gelmiş, bir şeyler yemiştik. Geçen akşamki yemek konusunu uzun uzadıya masaya yatırmış konuşmuştuk da ayreten. O gün olanları hâlâ atlatabilmiş değildim. Aradan 2 gün geçmişti. Bu vakitte Kandemir defalarca beni aramış ve yüzlerce mesaj atmıştı. Hiçbirini önemsememiş, ona geri dönüş sağlamamıştım.
Kararlıydım, onu gerçekten affedene kadar yanına gitmeyecektim.
"Kızlarla hiç konuşuyor musun?" Elin de ki telefona bakarak birisi ile mesajlaşıyordu. Kafasını telefondan kaldırıp yüzüme baktı. "Yani mesajlaşıyoruz arada sırada, o kadar," dedi. "Uzun zamandır görüşmüyoruz onlarla. Bir ara buluşalım." Kafa sallamakla yetinip tekrar telefona dikkatini verdi.
Önümde ki yarısı yenmiş pastadan bir çatal aldım. Sıkıntıdan dizlerimi bir ileri bir geri sallıyordum. Evde yemek yiyip gelmiştim buraya, aç değildim. Annem biraz dalgındı şu iki üç gündür. Dediklerimi duymuyor, her seferinde tekrardan söylememi istiyordu. Bir derdi vardı ama bana söylemiyordu. Kafam Kandemir'le meşgulken annemi düşünemiyordum bile. Kendime kızdım içten içe.
Sonra aklıma mesaj konusu geldi. Aradan kaç gün geçmişti ama hâlâ ondan bir atak gerçekleşmemişti. Kandemir'le aramızın bozulmasının sebebi olan o kişi sanki aramızda olanları bilir gibi geri çekilmişti. Belki de aramızın bozulduğunu görüp bir şey yapmıyordu.
Bunu Nur bilmiyordu. Ona söyleyebilirdim aslında. Kafamda ki düşünceleri rahatlatmak amaçlı bana yardımcı olabilirdi. "Nur," dedim bana kulak vermesi için. "Hmm." Önümde ki pastayı biraz ileri itip kollarımı dayadım masaya. "Sana bir şey söyleyeceğim." Kafasını telefondan kaldırıp merakla yüzüme baktı. "Dinliyorum," deyip telefonu masaya bıraktı.
Derin bir nefes alıp konuşmak için ağzımı açtım. "Birkaç hafta önce birisi bana bilinmedik bir numaradan bir mesaj attı," dedim. "Benim ve Kandemir'in sarılmış bir şekilde bir fotoğrafı vardı. Bana Kandemir'den ayrılmam gerektiğini, ayrılmazsam anneme söyleyeceğini yazmış." Gözleri şok içinde açılıp yüzüme baktı.
"Ciddi misin?" Oflayıp yaslandığım yerden kollarımı çektim. "Maalesef ki evet," dedim isteksizce. "Ve sen bunu Kandemir'e söylemedin değil mi?" Kafa salladım aynı isteksizlikle. "Oha kızım." Gözleri ve sesi şaşkınlık barındırıyordu. "Eee, kim yazmış? Biliyor musun?"
"Tanıdığım birisiymiş öyle yazdı." Gözleri kısıldı ve önünde ki noktaya gözü daldı. "Tahmin ediyorum da... Kimse yok ki." Tekrar gözlerime baktı. "Kız mı acaba? Tahmin ettiğin birisi var mı?" Hayır anlamında kafa salladım. "Yani, pek fazla ciddiye almıyorum aslında. Yaptığı nedense çok çocukça geldi gözüme."
