LÂYETEZELZEL | DÜZENLENECEK

67. BÖLÜM

Keyifli okumalarrrrr.

Yorumlarınızı benimle paylaşmayı unutmayın lütfen.

Oy vererek bana destek olabilirsiniz.

İnstagram: elvannhan

Hepinizi bekliyorum!!!

•

Kandemir endişeli sesiyle, "Anne," diyerek oturduğu yerden kalktı ve hızla Neriman teyzenin yanına gitti. Koltukta baygın bir şekilde yatan Neriman teyzeye bakarken ne olduğunu anlayamamıştım bile.

"Anne," dedi tekrardan Kandemir. Oturduğum yerden kalkarak Neriman teyzenin yanına gittiğimde annemin endişeli sesini duyabiliyordum. Dikkatimi Neriman teyzeye vererek elini tuttum ve "Kolonya getirir misin anne?" diye sordum.

Baygın bir insana ne yapacağımı tam olarak bilesem de kolonyanın ona iyi geleceğini biliyordum. Yani, sanırım.

Kandemir Neriman teyzenin başını okşayarak onu uyandırmaya çalıştı. Yüzünde ki endişeli ifadeden korktuğunu anlayabiliyordum. "Merak etme," dedim elini tutarak. Ben de sakin olmaya çalışıyordum ama bir yanım deli gibi endişeliydi. "Aniden duyduğu için küçük bir şok geçirdi. Uyanır şimdi."

"Hastaneye götürmeyelim mi?" diye sordu kısıkça.

"Uyanmazsa götürelim diyeceğim ama uyanır şimdi," dedim ve bakışlarımı Neriman teyzenin baygın suratına çevirdim. Böyle olacağını bilseydim söylemezdim diye düşünürdüm ama er geç öğrenecekti. O yüzden geciktirmenin bir manası yoktu.

"Geldim," dedi annem aceleyle yanımıza gelerek. Elinde ki kolonyayı bana uzattı ve hızla, "Anca bulabildim kolonyayı," dedi.

Neriman teyzenin burnuna kolonyayı tutarak kendine gelmesini bekledim bir süre. Bu sırada annem ve Kandemir endişeli gözlerle Neriman teyzeyi izliyorlardı.

Derin bir nefes alarak yumulu gözlerini açtığında, onun gibi hepimizin nefesi açıldı. İçimde oluşan endişeden eser kalmamış bir şekilde Neriman teyzeye bakarken Kandemir, "iyi misin anne?" diye sordu büyük bir merakla.

Neriman teyze ona bakmadan gözlerini bana, ardından da yüzük olan parmağıma çevirdi. Baygınlığı umurunda değilmiş gibi yavaşça yerden kalktı.

"Dikkat et," dedim Neriman teyzenin elini tutarak ama o beni hiç duymamış gibi bütün odak noktasını yüzük yapmıştı.

Kandemir, "Bir yerin ağrıyor mu anne? İyi değilsen hastaneye gidebiliriz," diye Neriman teyzeye büyük bir endişeyle soru yöneltti. Aynı tepkiyi Kandemir'de gördü.

Elimi büyük bir dikkatle tuttu ve yüzüğe baktı. Ardından, "Evleniyor musunuz gerçekten?" diye sordu hayretle. Kafamı sallayarak onu onayladıktan sonra, "Evleneceğiz," dedim.

Yüzünde parıltılı ışıltılar geçti. Büyük bir gülümseme ile bana baktıktan sonra aniden boynuma doğru yükseldi ve sıkıca sarıldı. Tepkisinin verdiği mutlulukla içim ferahladı. Az önce baygınlık geçirmemiş şekilde beni sıkıca sardı.

"Çok mutlu oldum," diye fısıldadı. "Kızım gerçekten kızım olacak."

*

O günün üzerinden tam 1 hafta geçmişti. Neriman teyze bana sarıldıktan sonra mutluluğunu Kandemir'e ve anneme yansıtmıştı. Güzel bir gün olmuştu bizim için. Bana nasıl evlilik teklifi ettiğini sorup durmuştu ve her ayrıntısına kadar anlatmamı istemişti.