LÂYETEZELZEL | DÜZENLENECEK

63. BÖLÜM

Keyifli okumalar dilerim...

Oy atıp beni motive ederseniz bilin ki çok mutlu olurum. Hep diyorum, desteğinize ihtiyacım var...

Veeeee hepinizin bayramını canı gönülden kutluyorum!!

🍬🍭

●

Annemin gözleri babam da asılı dururken dünya sanki onun için silinmiş gibiydi. Babamdan bir saniye bile çekmediği bakışların da her şeyi gördüm.

Onu ilk gördüğünde büyük bir şaşkınlık, sonrasında ise büyük bir acı geçmişti. Öyle bir bakmıştı ki babama, karşısında ki dağ olsa yıkılırdı. Öyle bir bakmıştı ki babama, karşısında ki alev olsa sönerdi.

Ama sonra kırık bir bakış belirmişti gözlerinde. Yaşadığı, geçirdiği onca yıldan sonra onu sonunda görmüş olsa da kırık bir hüsran olarak bakmıştı babama. Sanki yapmaması gereken bir hata gibi.

Ki biliyordum, annem her ne kadar babama büyük duygular beslemiş olsa da her zaman babama pişmanlık olarak bakıyordu.

Bunu babamın bilmesi ve bilmesine rağmen yine de buraya gelmesi onun için büyük bir şeydi. Karşısına çıkıp senin pişmanlığın değilim gibi durmak istiyordu babam. Karşısında yaşadığı her şeyin pişmanlık olarak görmemesi için her şeyi yapabilecek bir adam vardı sanki.

Babam bize doğru yürüyüp tam annemin karşısında dururken bütün gözler ondaydı.

En çok annem ona bakıyordu.

Annemde olan bakışlarını kaçırıp kısa bir süre benim gözlerim ile birleştirince bana anlatmaya çalıştığı o hissi anlamaya çalıştım. O kadar kısa bir süre baksa da, bana bir şeyler demek istiyordu sanki.

Anlamadım.

Annem suyu masaya bırakıp ayağa kalkınca babam bir adım geriledi. Ne yapacaklarını merak eder şekilde ona bakarken annem, herkesin kolaylıkla görebileceği titreyen elini kaldırıp babam uzattı.

Eli havada dururken o kadar çok titredi ki gözlerim elinin hareketini bile yakalayamadı.

Annem zorla yutkunarak, "Hoş geldin," dediğinde babam annemin hava da asılı kalan eline bakıyordu. Babamın neden hâlâ annemin elini tutmadığına merakla baktım. Uzun bir süredir eli havada duruyordu çünkü.

"Şule..."

Babamın dudaklarından annemin ismi herkes tarafından duyulunca gözlerim direkt annemi buldu.

Bulduğunda ise şaşırmadı çünkü annem için bunun büyük bir hediye olduğunu biliyordum.

Onun ağzından ismini bile duyması onun için büyük bir hediyeydi. Ama neden, neden yıllar boyunca kendilerine bu işkenceyi yapmışlardı? Neden kimse bu durum hakkında konuşmamıştı?

Babamın titrek nefesi havada süzülünce benim aldığım nefes yarım kaldı. Kandemir'in hemen yanında dururken bu olanların ne kadar da yaralıyıcı olduğunu gördüm.

Sadece benim için değil, herkes için.

Babam heyecanla anneme bakıp iki elini pantolonunun kenarlarına acele ile sürtüp annemin hava da duran elini tuttu.

"Hoş buldum hoş buldum. Sen de hoş geldin," dediğinde kelimeler ağzında yuvarlanıyordu. O kadar heyecanlı konuşmuştu ki, annem bile ona baka kaldı.