LÂYETEZELZEL | DÜZENLENECEK

55. BÖLÜM

Keyifli okumalar!

Oy vererek desteğinizi lütfen esirgemeyin.

●

Babamın aniden odaya girmesi yüzünden bütün dikkatler üzerine toplanmıştı.

Şaşkınlık içerisinde ona bakarken nereden haberi olduğunu merak ettim. Belki hastaneden aramışlardı diye düşünsem de bu düşünce çok saçma geldiği için hemen aklımdan sildim. Sonuçta ikisinin telefonunda babamın numarası yoktu.

“Baba?” derken sesim de ki şaşkınlık duyulur cinstendi. Annemi tutan ellerim yavaşça gevşedi. Doktorlar annem ile ilgilenirken hemen babamın yanına adımladım.

“Ne işin var senin burada? Burada olmaman gerektiğini biliyorsun,” dedim kısıkça. O kadının hâlâ buraya, daha doğrusu babama baktığını biliyordum.

Annemin babamı görmediğine adım gibi emindim. Şu an sinir krizi gibi bir şey geçiriyordu ve hiç bu taraflarda değil gibiydi.

“Ben,” dedi babam tedirginlikle. Gözleri benden ayrılıp annemi bulduğunda, “Şule’nin durumunu öğrenmeye geldim,” dedi. Gözleri annemde asılı kaldı.

Yıllar sonra onu böyle görsün istemezdim ama maalesef onu bu halde gördü. Yutkundu zorla. Kirpikleri hızlı aşağı yukarı doğru açılıp kapandı.

“O Nasıl?”

“Şu an iyi değil. Baba, gitmen lazım,” dedim zorla. Babamın gözleri annemden bana doğru kaydı. Böyle söylememem gerekirdi ama şu anda en iyisi onun buradan gitmesiydi.

“Neden? Bir zararım mı var?” diye sordu fısıltıyla. Bu dediğine karşı başımı hemen itiraz eder gibi sağa sola salladım.

“Annem şu an kendinde değil. Uyanınca ve iyileşince onu daha sakin bir zaman da görebilirsin. Ama şu an hiç sırası değil.”

Ellerim anında ellerine gitti. “Beni yanlış anlama lütfen,” dedim ellerini sıkıca tutarak. Başı aşağı eğilip ellerimize doğru baktı. Kafa salladı sonra da yavaşça. Ne hissettiğini bilmiyordum. Ama en istemediğim şey kendini yalnız hissetmesiydi.

Yıllar boyunca zaten yalnız kalmıştı. Şimdi ise her ne olursa olsun onun yanında olduğumu bilsin istiyordum.

“Gelişmelerden ben seni haberdar ederim,” dedim yavaşça. Arkadan annemin sesi gelmiyordu artık. Önümden de gelen doktorların geçtiğini gördüm.

“Tamam,” derken bakışları hâlâ elimdeydi. Sonra elini elimden çekip bana kısa bir bakış atıp dikkatini anneme verdi. Gözleri kısıldığında göz bebeklerinden hüznün geçtiğini gördüm.

“Annene iyi bak,” derken sesinde de hüznün hisleri vardı. Kafa salladım. Gözleri annemin yanında duran yatağa doğru kaydı. O kadının hâlâ buraya bakıyordu.

Ama konuşamıyordu. Şok geçirmişti sanırım.

Karşısında eski nişanlısı vardı.

Babam artık o kadına bakıyordu.

İkisi de konuşmadı.

Sadece bakıştılar.

Ardından bir şey demeden arkasını dönerek yanımdan ayrıldı.

Gözlerim anında o kadında değdiğinde şok olmuş bir şekilde yere baktığını gördüm. Sakin duruyordu. Bedeni hareketsiz ve durgundu.