LÂYETEZELZEL | DÜZENLENECEK

5. BÖLÜM

Yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayın lütfen.

Keyifli bir okuma gerçekleştirmeniz dileği ile.

Bölümler ileride düzenlenecektir. Yazım hataları gibi sorunlarla karşılaşırsanız önemsemeyin. İleride ki bölümler daha düzenli ve özenli yazılmıştır.

●

Gelen kişi Kandemir'di. Kendisi sinirli gözüküyordu. Benden tarafa hiç bakmadan, odak noktası Emredeydi. "Kandemir? Ne işin var burda." Elleri ile masada ritmik tutarak bana baktı. "Hiiç. Öylesine camdan gördüm." Gözlerini benden alarak Emre'ye baktı. "Biz seninle tanışmadık. Kandemir ben. Sen?" Hesap sorar gibiydi Emre de onu tanımadığı için şaşırmıştı böyle bir duruma. İlk buluşmaya ben yetmezmiş gibi bir de Kandemir gelmişti.

"Emre ben. Tanıştığıma memnun oldum." Ellerini Kandemir'e uzatıp tebessüm etti. Kandemir ise onun aksine sert bir görünüm ile elini tuttu. "Ben de fazlası memnun oldum." Çocuğun ellerini kıracaktı.

"Kandemir." Uyarır bir tonda ona seslenmiştim. Sert bir şekilde ellerini bırakıp geriye yaslandı. "Siz kardeş misiniz?" Bu soruyu tabi ki de Emre sormuştu. Kandemir bu soruya alaylı bir şekilde baktı. "Yok. Aynı mahallede oturuyoruz." Ardından ekledim "Arkadaşız yani"

Kafa sallayarak tereddüt ile Kandemir'e baktı. "Aynen arkadaşız biz." Başını bana çevirerek "Çok yakın arkadaşız hemde." Ona baktım sussun diye. Gözlerimi belerttim,
Anlamıştı.

"Hayırdır siz nerden tanışıyorsunuz."
Ben lafa atladım. "Sana ne Kandemir. Zaten gelip niye oturuyorsan." Kaşlarımı çatıp ona baktım. Oda bana aynı şekilde baktı. "Sana ne?" Dedi tek kaşını kaldırarak. "Evet, sana ne." Bastırarak tekrar söyledim.
Gözleri gözlerimi talan ediyordu. Ne o çekiyordu ne de ben. Aramızda sessiz bir savaş vardı.

Bu sessiz savaşı Nur'un sesi bozmuştu. "Aa Kandemir sende mi burdaydın." İlk ben çektim ve Nur'a baktım. O hâla bana bakıyordu. Emre ise sanırım Nur'un geldiğine sevinmişti. "Bende burdaydım."
Kendimi geri çekip soğumuş kahvem ile oynadım. Nur Emre'nin yanına oturmuş bir şekilde bize bakıyordu. "Tanıştırayım. Bu Emre, kendisi ile bugün ilk buluşmamız." Emre'ye sevecen bir şekilde bakıp bunları söylemişti.

Emre'nin benim ile ilgili bir konusu olduğunu duşünüyordu. Öyle olmadığını Nur'un kurduğu cümleler ile anlamıştı. "Yani Na're ile bir ilgin yok." Mutluydu. "Evet Kandemir abi vallaha Na're ile ilgili değil. Ben Nur için buradayım." Emre bir anda Nur'un elini tutup söylemişti. Şaşkınca ellerine ve Nur'a baktım. Heyecanlanmıştı. Ellerine bakıp gülüyordu. Fazla tatlıydı. Yanakları kızarmıştı!

Ayrıca Emre'nin  Kandemir'in yaşını bilip bilmeden ona abi demesi komik gelmişti.

Kandemir kafa sallayarak yerinden kalktı. "Size iyi buluşmalar o zaman." Bir şey demeden çıkışa doğru yürüdü. Ellerim ile Nur'a bir dakika işareti yaptım ve Kandemir'i takip ettim.

"Bekle." Montumu almadan dışarı çıkmıştım ve şimdiden pişman olmuştum. Durdu ve beni bekledi.
Önünde durup yüzüne baktım. "Sen nerden biliyorsun bizim burada olduğumuzu." Kollarım ile soğuktan korunmaya çalıştım. Bu halimi gördü ve beni cevapsız bırakarak ceketini çıkartarak bana uzattı. "İstemiyorum, sen sorumu cevapla."
Hava kararmıştı bile. Birkaç adım attı "Başlarım senin inadına şimdi, giy hadi." Ceketi omuzlarıma bıraktı.
"Kaba" Beni duymamazlıktan geldi.
"Dedim ya camdan gördüm de geldim." Kesinlikle yalandı. "Bana yalan söyleme Kandemir. Ne işin vardı da beni gördün camda. Hem.."
Aklıma bir şey gelmemişti. "Hem...sana ne. Sana ne benden görüp geçseydin." Alt dudağını ağzına alıp alayla güldü.