TUTSAK

47.bölüm İkimiz İçin Yeni Bir Başlangıç

Bölüm geç geldi biliyorum. Sizi unuttuğumu sanmayın sakın. Sorunlar bitmiyor ki yazayım, yada hasta oluyorum. Biliyorum hepimizin hayatında sorunlar var yine de yazabilirsin diyenler olacak belki ama normal sorunlar değil. Yani bir iki tane değil. Bazı arkadaşlarım biliyorlar. Bunun için kitaba odaklanamıyorum.
Kusura bakmayın güzel okuyucularım ♥️

Keyifli okumalar ♥️ ♥️ ♥️

  Kaderin çarkı üç arkadaş için yine dönmüştü. Hayat onlara ikinci bir şans vermişti. Kaçtıkları, korktukları ve bırakmak zorunda oldukları yine karşılarındaydı. Sare, İrem ve Merve üçünün de bu sefer kaçmaya niyeti yoktu. Üçü arasında en cesuru Merve'ydi. Hiç bir zaman hislerini gizlememişti tıpkı şimdi ki gibi...
Kerem, onun elini tuttuğun da gülümseyip başını sevdiği adamın omzuna yaslamıştı. Duran zaman yelkovanın hareket etmesiyle yine akmaya başladı onlar için.
Yaşanmışlıklar yüzünden yeni fırsatları değerlendirmek ve karar vermek zordur insanlar için. En çok da yaraları olan insanlar için... Sare gibi kadınlar için...
Şiddet gören kadınlar hayatlarını yalnız yaşamak isterler artık. Çünkü onlar için bütün erkekler aynıdır. Hepsinin içinde o şiddeti uygulayacak potansiyel vardır. Hayata küser çoğu, içine kapanır. İntihar eder yada. Kimisi de tam tersi hayatı bütün yanlışlarıyla yaşar.
Sare, onlardan biri olmak istemedi. Her şeye rağmen ayakta duran güçlü kadınlar gibi olmak istedi. Kenan'ın hiçbir şiddetine boyun eğmedi. Her seferinde yenildi belki, teninde yada ruhun da iz bırakan yaralar oldu ama yine de boyun eğmedi. Onun tek yenilgisi kimsesizliğiydi. Güçlü olmamasıydı. En çok bu zamanlarda anne babasına ihtiyaç duydu Sare. En çok o zamanlar da yalnız kaldı. Dostları vardı elbette ama babası gibi değildi onlar.

  Baştan başladı hayata, karşısında duran adam sayesinde. Önce ona cehennemi yaşatan adamdan kurtardı onu. Sonra tutsak edildiği evleri yaktı. Hep yanında oldu ama hiç hissettirmedi. Her ağladığında yanında durdu hiç konuşmadan, yalnız olmadığını varlığıyla ona gösterdi.
Kenan'ın her bir saç teline acı kattığı gece karası saçlarını kesti. İlk Barlas'ın dokunmasına izin verdi. O izlerin silinmesi için.
Onun için çıkmıştı hayatında, şimdi ise yine onun için buradaydı.
Barlas, Sare'nin yüzünden geçen bütün yaşanmışlıkları gördü. Geçmişi ve şimdiyi düşündüğünü anladı. Bugün karşısında duran bu güçlü kadına yine aşık oldu.
Sare, küçük bir adım attı. İsmi tek dökülmüştü dudaklarında, oysa ne çok şey söylemek istiyordu. Biraz kızgındı onu bunca zaman yalnız bıraktığı için.
Elini yumruk yaparak gözlerinin dolmasına engel olmaya çalıştı ama başaralı olamadı. Barlas, onun dolan gözlerini görünce kalbinin parçalandığını sandı. Onu kollarının arasına almamak için kendini sıkmaya başladı. Sare'nin göz yaşlarına dayanamıyordu. Yine de yerinde durdu. Sare'nin ona gelmesini istiyordu. Engeller olmadan kollarına almak istiyordu melek yüzlü sevdiğini.

  Küçük bir çocuk gibi küçük adımlarla yürüdü Barlas'a doğru. Gözünden akan yaşı silmeden, gümüş gözlere bakarak ilerledi. Aralarında birkaç santim kalınca durdu Sare. Alnını Barlas'ın sıcak göğsüne yaslayıp bir eliyle gömleğini sıkıca tuttu. Yumruk yaptığı diğer elini onun göğsüne vurdu.
" Beni bıraktın."
Barlas, onun titreyen sesini duyunca gözlerini sıkıca yumdu.
" Senin için."
Biliyordu Sare, her şeyi onun için yaptığını ama yine de gitmesini istememişti.
" Bu kadar uzun olması gerekmiyordu. Hiç gelmedin."
Barlas, kollarını Sare'ye sarıp özlemle sarıldı ona. Burnunu saçlarına yaslayıp sevdiği kokuyu içine çekti.
" Hep geldim aslında, sen görmedin. Hiç gitmedim senden."
Burnunu çekerek Barlas'ın beline sarıldı Sare.
" Ben gittim ama senden. Hiç gelmedim."
Başını kaldırıp Barlas'ın yüzüne baktı. Söylediği sözlerden dolayı hala pişmanlık duyuyordu. İnsanların kalbini kırmaktan hep çok korkardı. Kırdığı ilk kalp ona hayatını veren adamındı. En çok da bunun için kendini nankör olmakla suçluyordu.
" Ben geldim ama, sen istediğin sürece hep gelirim sana Sare."
Gözlerinde ki yaşlara aldırmadan gülümsedi Sare.
" Evine hoşgeldin Barlas."
Barlas, hem gülüp hemde ağlayan kadının alnını öpüp gözlerinin içine baktı.
" Hoşbuldum meleğim."